چرا فوتبال، ما را به هم نزدیک نمی‌کند؟

حالا دیگر برای هواداران مونیخ اهمیتی ندارد که آنچلوتی یک ایتالیایی است، برای هواداران سیتی و یونایتد هم مهم نیست که مربیانشان اسپانیایی و پرتغالی هستند. بازیکنان تمام کشورها در لیگ‌های مختلف بازی می‌کنند.

ذوق و اشتیاق کودک هوادار از دیدن گوادریولا در یک تاکسی، سوژه اول رسانه‌هامی‌شود و فوتبال را به زبان مشترک سرمربی و کودک هوادار تبدیل می‌کند اما چرا همین زبان مشترک در فوتبال ما لال است؟ چرا فوتبالی‌های ایران مدام علیه هم حرف می‌زنند و شکایت می‌کنند و همدیگر را به زندان می‌اندازند؟ چرا پیشکسوتان به جان هم می‌افتند و باشگاه‌ها علیه پیشکسوتان خود ادعای حقوقی دارند؟ چرا فوتبال نمی‌تواند دل‌های ما را به هم نزدیک کند؟ فوتبالی که دنیا بازی می‌کند متفاوت است یا ما چیزی را به نام فوتبال می‌شناسیم که اصلا فوتبال نیست؟ کاش کمی مهربانانه‌تر به فوتبال نگاه و آن را معنا می‌کردیم. کاش فوتبال برای ما هم لذیذ بود.

کاش فوتبال آن روح ماورایی و مثبتش را به ما هم نشان می‌داد؛ اما افسوس که در اینجا، فوتبال، وسیله‌ای برای تسویه حساب و قدرتنمایی است.