خیانت و دیوار بلند بی‌اعتمادی

این دیوار بلند بی‌اعتمادی که میان دو ارگان ورزشی ما فاصله انداخته، انگار هیچ پنجره‌ای برای گفتمان ندارد که اگر داشت نامه کمیته ملی المپیک به وزارت مبنی بر درخواست یا دستور کمیته بین‌المللی المپیک برای نگارش اساسنامه مستقل فدراسیون‌ها(!) و تعویق انتخابات فدراسیون‌ها در سایت‌های خبری و رسانه‌های مجازی نمی‌چرخید و رونوشت یا متن مشابه‌ آن به فدراسیون‌های ورزشی ارسال نمی‌شد.
همین چند سال پیش، وقتی رئیس وقت کمیته ملی المپیک و وزیر سابق ورزش در المپیک برای اهدای مدال ورزشکاران ما رقابت غیردوستانه داشتند و دنیا فهمیده بود سران ورزش ما با هم نمی‌سازند، انتظار برخورد‌های قهرآمیز نهاد‌های ورزشی بین‌المللی را داشتیم اماحالا که نه وزیر ورزش با کمیته ملی المپیک سر جنگ دارد، نه کاندیدای ریاست کمیته شد و نه کاندیدایی برای ریاست کمیته معرفی کرد، توقع نداشتیم شاهد چنین رویه‌ای باشیم. این اختلافات اگر چه پشت همان دیوار بلند بی‌اعتمادی می‌ماند اما به زبان نیاوردنش دلیل وجود نداشتن آن نیست و باید هرچه زودتر تمام شود. آن‌هایی که این وسط تنش‌سازی می‌کنند و تنش‌زایی را جایگزین تنش‌زدایی کرده‌اند، باید سر جای خودشان بنشینند. چه در ورزش و چه خارج از حیطه ورزش اصلاً در موقعیتی نیستیم که به اختلافات داخلی دو ارگان دامن بزنیم و یا پای بیگانگان را به اختلاف سلیقه‌های داخلی خود بکشانیم. آن‌هایی که از داخل به نهاد‌های خارجی خط می‌دهند نامه تهدیدآمیز بنویسند و در امور داخلی ما دخالت کنند تا در محافل خصوصی، ژست حق به‌ جانب بگیرند و بگویند دیدید گفتیم، دیدید هشدار دادیم، چه از این واژه خوش‌شان بیاید و چه خوش‌شان نیاید، خیانت می‌کنند. خائن هم خائن است، چه یک وجب از خاکش را بفروشد، چه یک گزارش علیه فضای ورزش کشورش برای خارجی ها بنویسد.

^{* این یادداشت در سرمقاله یک‌شنبه ۱۱ مهر روزنامه خبرورزشی چاپ شده است.}