بازیکن‌سالاری یادتان هست؟

در حیطه وظایف ما نیست از برانکو بخواهیم به خاطر تیم ملی، رامین رضاییان را بازی بدهد یا از کی‌روش خواهش کنیم به خاطر پرسپولیس، رامین را بازی ندهد اما این که برانکو ایوانکوویچ دقیقه‌ ۸۶ بازی پرسپولیس و نفت درحالی که تیمش ۳ بر صفر جلو افتاده و تعویض سومش مانده، صادق محرمی جوان را به میدان فرستاد، همان توقعی است که سال‌ها از مربیان داشتیم؛ دیدن بازیکن جوان و دادن حق او... سال‌ها گفتیم و نوشتیم اگر بازیکنی در تمرین حاضر نمی‌شود، بنا به هر دلیلی دیرتر به تیم می‌پیوندد و یا به هر بهانه‌ای دو روز از تمرینات هفتگی به خودش استراحت می‌دهد، نباید موقع بازی جای جوانی که تمرین می‌کند را به او داد... حالا آنچه ما می‌گفتیم و می‌نوشتیم و می‌خواستیم، در عمل از سوی برانکو انجام می‌شود و او که می‌توانست تعویض سوم خود را خرج راضی نگه داشتن رضاییان کند، این تعویض را به یک جوان اختصاص می‌دهد تا آفت بی‌انگیزگی به جان بازیکنان ذخیره نیفتد و شاگردانش تصور نکنند حتی اگر در تمرین، بهترین باشند و با بیشترین میزان تلاش، باز هم جایی در زمین بازی ندارند. رامین هم که البته بازیکن خوبی است، می‌تواند با تمرین و باز هم تمرین وارد ترکیب شود. مگر همین چند روز پیش از برانکو نخواستیم پرسپولیس را به سبک تیم ملی ۱۰ سال قبل اداره نکند و فقط ۱۴ بازیکن خاص را در دایره تفکرات خود نداشته باشد و به نفرات ذخیره فرصت بیشتری بدهد تا دوباره قشقایی‌نامی از راه نرسد و در غیاب ملی‌پوشان، پرسپولیس را نبرد؟! اگر «آن» اعتقادمان بود، «این» هم باید دیده شود که برانکو بازیکن جوان تیمش را می‌بیند و مزد تلاش او را - حتی شده با ۵ دقیقه فرصت بازی - می‌دهد. یادمان نرفته که بازیکن‌سالاری چطور شروع می‌شد؟! از همین «عیبی ندارد»ها و «بگذار بازی کند»ها و «در تمرین نبوده که نبوده، الان به او احتیاج داریم‌»ها!

^{* این یادداشت در ستون حرف‌آخر سه‌شنبه ۲۷ مهر روزنامه خبرورزشی چاپ شده است.}