لازم نیست تحقیقات زیادی برای بیان اثبات در رابطه با این جمله صورت بگیرد : « سرنوشت صنایع غذایی ایران با شیب نزولی به حیات خود ادامه می دهد. » شاید این جمله در نگاه اول بسیار کلی باشد اما تکه های پازلی با این عناوین را اگر کنار هم بگذارید قطعا بر آن صحه خواهید گذاشت: « خطر ورشکستگی صنعت قند و شکر با تعرفه صفر درصدی واردات. » ، « حذف تعرفه واردات گوشت قرمز دامداران را نابود خواهد کرد. » « محصولات کشاورزی برای حیات به جلوگیری از واردات احتیاج دارند. » تمامی این موارد بیانگر این است که حجم واردات گسترده محصولات غذایی به داخل کشور نگرانی هایی بسیاری را رقم زده است.
با فرض این که توجیه اقتصادی مسئولان مربوطه مبنی بر حمایت از این واردات را بپذیریم سوالی که وجود دارد آیا بهای تمام شده محصولات غذایی در خارج از کشور سبب نشده است تا برخی تولید کنندگان محصول خود را از کشور های خارجی خریداری کنند و فقط در داخل کشور به بسته بمدی آن اکتفا کنند؟ موضوعی که اخیرا در رابطه با محصولات مختلفی شنیده می شود. بر این اساس تولید کنندگان برای کاهش هزینه های تولید موارد اولیه خود را در خارج از کشور خریداری می کنند و فقط زحما بسته بندی آن را در داخل کشور به گردن کارگزان شرکت تحت نظارت خود می سپارند.
گفته می شود هم اکنون برخی کارخانه ها تولید کننده کنسرو ماهی تن از ماهی های چینی برای مواد اولیه خود استفاده می کنند و با رنگ و لعاب کالای داخلی آن را روانه باز می کنند. سرنوشتی که در رابطه با برخی محصولات رب گوجه فرنگی نیز آن را روایت می کنند. این موضوع حتی در رابطه با محصول خوراکی خیار شور نیز شنیده می شود. همین نمونه ها اگر صحت داشته باشد کافی است تا جوهر این جمله را پر رنگ تر کرد که صنایع غذایی ایران با سرعت راه نزول پیش گرفته اند.
نظر شما