چرا گمان می‌کنیم ایرانی‌ها ساده جان می‌دهند؟

پس دقت کنید....

نزدیک 2 میلیون نفر که سرپرستی 8 میلیون نفر دیگر را برعهده دارند و روزانه بیش از 8 ساعت کار می‌کنند، خیلی ساده تر از آن خبرهای که می‌شنوید، جانشان در خطر است. چطور؟

روزانه از 5 مرگ صنعتی و اقتصادی که در کشور رخ می‌دهد، 3 مورد آن تعلق می‌گیرد به کارگران ساختمانی....

این عنوان پرافتخاری نیست.

آجر به آجر که ساختمان‌های این شهر بالا می‌رود، زندگی و روزگار عده‌ای از شهروندان طبقه فرودست جامعه به خطر می‌افتد. کارگران ساختمانی در ایران طی تمامی سال‌های گذشته 23 میلیون و 338 هزار واحد مسکونی را ساخته‌اند تا سقفی بالای سر هر ایرانی باشد.

هر روز شما در گوشه گوشه این شهر کارگرانی را می بیند که روی زمین نشسته اند و انتظار شغل سخت روزانه‌شان را می کشند و البته خانواده های آنها تا آخرین دقایق شب باید در انتظار باشند تا عزیزان شان زنده به خانه برسند.

آمارهای رسمی نشان می دهد از جمعیت نزدیک به 2 میلیون نفر کارگران ساختمانی تنها 800 هزار نفر آنها بیمه شده اند که البته همین جمعیت هم هزینه بیش از یک هزار و 500 میلیارد تومانی روی دست دولت گذاشته اند.

کارگران در ایران چه ساختمانی چه غیرساختمانی ساده جان می دهند. روزانه 5 نفر از آنان یا زیرچرخ دنده های صنایع می روند و یا اینکه به گفته پزشکی قانونی از ارتفاع به پایین پرت می شوند.

اگر فکر کرده اید که همه اینها هزینه های توسعه کشور است، سخت اشتباه می کنید چراکه اینها هزینه‌های بی‌توجهی عمومی به اصول استاندارد کار است.