طنز | قضیۀ ترور اینجانب

قضيۀ ترور اينجانب
اون از یاسر عرفات، اون از هوگو چاوز، اون از فیدل كاسترو، اینم از من... پس چه وقت باید به این جریان ترورهای بیولوژیكی رسیدگی شود؟ وقتی داشت جلو می‌آمد، یك احساس خطری به من دست داد. اما هیچ راه فراری نداشتم. كناردستی من خیلی قدبلند و تنومند بود. معلوم بود تازه از باشگاه بدنسازی آمده. زیربغلش شدید عرق كرده بود. با دست میله بالای سرش را گرفته بود. قد من كوتاه است. بینی من درست در سه سانتی زیربغل عرق‌كرده‌اش قرار داشت. مترو شلوغ بود و از همه طرف فشار می‌دادند. سه سانتی‌متر با شیمیایی شدن فاصله داشتم. در این احوال او هم داشت با فشار از لای جماعت مستقیم به سمت من می‌آمد. یك احساس خطری به من دست داد. اما هیچ راه فراری نداشتم. صاف توی چشم من نگاه می‌كرد. برای شیمیایی نشدن سرم را چرخاندم كه از زیربغل آقای تنومند فاصله بگیرم كه با او رودررو شدم. توی چشمم نگاه كرد و یكباره منفجر شد.

حالا سه روز از ترور بیولوژیك من با یك عطسه در مترو می‌گذرد. آبریزش بینی، بدن درد، عطسه، از امروز صبح هم كه گلاب به رویتان... هنوز هیچ گروهی مسئولیت ترور بیولوژیكی من را به عهده نگرفته. باید بروم سراغ جماعت ترورپروژه و توطئه‌شناس و گره‌گشایی‌كن و غرب رسوانما، بلكه آنها به قضیه ترور بیولوژیكی من رسیدگی كنند.

قضیۀ معمای شاه
«دیروز باز دعوایمان شده بود. قبلاً دعوا كه می‌شد فریاد می‌كشیدم. بعدتر اوضاعم خراب‌تر شد، موقع دعوا لوازم خانه را می‌شكستم. كم‌كم میل خودآزاری پیدا كردم. وقتی دعوایمان می‌شد، خودم را كتك می‌زدم. حالا خیلی وضعم بدتر از همیشه است. میل خودآزاری‌ام به بالاترین حد رسیده. دیگر وقتی دعوایمان می‌شود، تلویزیون نگاه می‌كنم.

دیروز باز دعوایمان شده بود. تصمیم به خودكشی گرفتم. برای همین صبر كردم تا سریال «معمای شاه» شروع شود، بعد تلویزیون را روشن كردم.»

این‌ها حرف‌های یك منتقد سینما بود، در مطب دوست روانپزشكم. از قضا من هم كاری با دوستم داشتم و توی مطبش بودم. بعد از شنیدن این حرف‌ها تصمیم گرفتم از سر كنجكاوی چند قسمت «معمای شاه» را ببینم.

وقتی معمای شاه را می‌بینی به ترتیب این اتفاقات شكل می‌گیرد:

۱۰دقیقه اول: تعجب، بالا رفتن ابروها و بازماندن دهان.
۱۰دقیقه دوم: حیرت كامل. سكوت مطلق. بی‌حركت ماندن و مات‌زده شدن.
۱۰دقیقه سوم: آغاز رویش صیفی‌جات گوناگون از جوانب اعضا و جوارح.
۱۰دقیقه چهارم: احساس كلافگی، تنگی نفس و خارش كلی.
۱۰دقیقه پنجم: آغاز خشم، دندان قروچه. عرق كردن. نفس نفس زدن. گرفتگی عضلات.
۱۰دقیقه ششم: احساس نیاز به خودآزاری و دیگرآزاری. فحش‌های خاص با آدرس دقیق و مرجع ضمیر.
تیراژ پایانی: احساس نیاز شدید به خشن‌ترین انواع خودكشی.

جالب‌ترین نكته «معمای شاه» این است كه «محمدرضا پهلوی» دیالوگ‌هایش را كاملاً از روی كتاب تاریخ دوران راهنمایی و دبیرستان زمان تحصیل ما می‌گوید. البته باز جای شكرش باقی است كه نویسنده و كارگردان این اثر تاریخی بی‌نظیر دقت داشته است كه «محمدرضا پهلوی» مثلاً هنگام دیالوگ با «هویدا» نمی‌گوید «به قول استاد خسرو معتضد یا به قول موسی حقانی گفتنی...»

البته فعلاً این اتفاق نیفتاده اما با روند ویژه‌ای كه شیوه روایت در این سریال دارد هیچ بعید نیست كه این اتفاق هم بیفتد.

شگفت‌انگیزترین شخصیت این سریال هویداست كه هی توی دربار راه می‌رود و بقیه به او فحش  می‌دهند و تحقیرش می‌كنند و حتی كتكش می‌زنند. بعد هم می‌رود پیش اعلی‌حضرت و هی درباره دزدی‌های خاندان سلطنتی گزارش می‌دهد و شاه هم مدام می‌گوید عیبی ندارد. همین. ضمناً یك پیپ هم بر لب دارد ولی سیگار می‌كشد و...

قطعاً این مطلب، خطرناك‌ترین نوشته من تا امروز در خبرآنلاین است. الان دارم خطر می‌كنم و تهمت‌ها را به جان می‌خرم. چون اگر كسی مثلاً به مدل سبیل یكی از هنروران «معمای شاه» ایراد بگیرد، فوراً تبدیل می‌شود به ضد انقلاب و سلطنت‌طلب و مفسد فی‌الارض و كافر حربی كه قصد شق عصای مسلمین دارد و غیره...

قضیۀ علی پروین و كاندیدای ثابت‌قدم
كی‌روش و برانكو بر سر بازیكنان پرسپولیسی كه در تیم ملی هستند، با هم اختلاف پیدا كرده‌اند. علی پروین هم در این باره اظهارنظر كرده و گفته است: «در اتفاقات اخیر هم برانكو درست می‌گوید و هم کی‌روش.»

این شیوه اظهار‌نظر ویژه و ثبات رأی آقای علی پروین در اتفاقات كنونی اخیر(!) به شدت بنده را به یاد نظرات ویژه كاندیدای همیشه در صحنه ریاست‌جمهوری شرایط كنونی چند سال پیش(!) می‌اندازد. دلیلش را نمی‌دانم. البته می‌دانم ولی تجاهل‌العارف می‌كنم.