بر همین اساس گاز گلخانه‌ای CO2 می‌تواند در لایه‌ها‌ی یخی سنگلایه‌های زیرین زمین حل شود و تا حد زیادی به‌شکل ترکیب آب معدنی در آنها باقی بماند.
کشورهایی که می‌خواهند نیروگاه‌های زغال سنگ را با محیط زیست سازگار کنند، از تکنولوژی انباشت و ذخیره‌ی گازکربنیک صرف نظر نمی‌کنند. با این تکنولوژی در تولید برق، گاز کربنیک در نیروگاه جدا می‌شود و به محفظه‌های زیر زمینی منتقل می‌شود.
دانشمندان گروه تحقیقاتی استوارت گیلفیلن از دانشگاه منچستر، ۹ حوزه‌ی گاز طبیعی را در ایالات متحده بررسی کرده و در آنها مقدار زیادی گاز دی‌اکسید کربن مشاهده کرده بودند. بنا به نوشته مجله تخصصی "Nature"، از اندازه‌گیری نسبت میان دی‌اکسید کربن و گازهای هلیوم و نئون میتوان تعیین کرد که گاز گلخانه‌ای تا حد بسیاری در آب حل شده است. از نظر ورنر اشباخ-هرتیگ از دانشگاه هایدلبرگ این موضوع که گاز دی‌اکسید کربن به مواد معدنی تبدیل می‌شود، اهمیت زیادی ندارد. محققان تیم استوارت گیلفیلن نسبت دو ایزوتوپ کربن را در نمونه‌های آزمایشگاهی مختلف مشخص کرده و نتیجه گرفته بودند که گاز کربنیک با تشکیل بلورهای تازه نمک کربنات متمرکز نشده است.
اما برای استفاده از روش انباشت و ذخیره دی‌اکسید کربن این پدیده مشکلی ایجاد نمی‌کند. برای استفاده از تکنولوژی انباشت و ذخیره گاز کربنیک، حل شدن گاز گلخانه‌ای در آب همواره بهتر از وجود آن به‌شکل گاز است. به‌هر حال باید در ذخیره‌گاه‌های بالقوه در زیر زمین، جریان آب زیرزمینی با دقت بیشتری بررسی شود. اگر شرایط زمین‌شناختی درست باشد، میتوان گازکربنیک را در اعماق زمین نگهداری کرد.
نظر شما