احمد کمالپور، متخلص به «کمال» (۱۲۹۷-۱۳۷۹ مشهد)، از شاعران و خوشنویسان معاصر است. وی علاوه بر این، در دوران جوانی در زمره پهلوانان بود و به ورزش باستانی می‌پرداخت و در زورخانه از پیشکسوتان صاحبِ زنگ به شمار می‌رفت و به مدت شانزده سال نیز کشتی می‌گرفت. کمال از سال ۱۳۲۱ به سرودن شعر پرداخت.
در ابتدا نوحه سینه‌زنی و گاه نیز برای دسته‌ها «دَم» می‌ساخت تا آنکه در سال ۱۳۲۵ با راهنمایی عبدالحسین شریفی به منزل سرگرد عبدالعلی نگارنده راه یافت و سرودن شعر رسمی را آغاز کرد. نخست با دکتر قاسم رسا و سرگرد نگارنده و عارف بجنوردی و عبدالحسین شریفی و غلامرضا قدسی و محمد قهرمان و ذبیح‌الله صاحبکار «سهی» انجمنی داشتند که آن محفل هر شب، به‌نوبت، در خانه یکی از آنان برگزار می‌شد و پس از مدتی در خانه نگارنده ثابت ماند.
بخش عمده شخصیت ادبی کمال در انجمن‌های ادبی مهم مشهد شکل گرفت. انجمن ادبی فردوسی (به ریاست عبدالعلی نگارنده)، انجمن ادبی بهار (عمارت سابق باغ ملی)، انجمن ادبی فرّخ (به ریاست محمود فرّخ)، انجمن ادبی خراسان (به ریاست علی‌اکبر فیاض و دبیری عبدالرحیم کبیری)، و بعدها محفل خصوصی خانه محمد قهرمان، مجالسی بود که همیشه کمال به حضور در آن‌ها پای‌بند بود.
پس از درگذشت محمود فرّخ (۱۳۶۰) سرپرستی انجمن آستان قدس رضوی (به ریاست محمود فرّخ) و ریاست انجمن ادبی فرّخ، تا آخر عمر بر عهده کمال بود. وی در قصیده‌سرایی شاعری توانا بود و سبک خراسانی را در قصیده‌سرایی اختیار کرده بود. کمال در سرودن قالب‌های دیگر، به‌خصوص مثنوی، نیز تبحر داشت، اما چندان به آن‌ها نمی‌پرداخت. سبک قصاید او تلفیقی است از شیوه‌های خاقانی و مسعود سعد و ناصر خسرو.
مجموعه «دفتر کمال: شعر و زندگی احمد کمالپور»، با نگارش و نقد و انتخاب دکتر محسن ذاکرالحسینی است که انتشارات فرهنگستان زبان و ادب فارسی آن را در ۱۲۸ صفحه و با شمارگان ۵۰۰ نسخه، به بهای ۱۵ هزار تومان منتشر کرده است.
5757
نظر شما