اراده 70 میلیونی؛ قطبی این را عامل نشستنش بر نیمکت تیم‌ملی می‌داند و حالا که نفر اول نیمکت تیم‌ملی است از مهربانی می‌گوید، از تغییر نگرش و از بخشش؛ «فوتبال ایران باید روبه جلو حرکت کند و تمام اختلافات و اشتباهات گذشته را کنار بگذارد. باید به فکر سود ملت و تیم‌ملی ایران در جام جهانی باشیم.» او حالا که به سقف آرزویش رسیده حتی از آنچه پیش از این در رسانه‌های فارسی‌زبان علیه جو حاکم در فوتبال ایران داشته ابراز ندامت می‌کند و می‌گوید: «قطبی حالا که در ایران است، هیچ‌گاه تا این اندازه تشویق و احساس امنیت نداشته است.»
او آمده تا همه را همدل کند. آمده تا محبوبیتش پلی باشد برای آشتی دوباره 70 میلیون ایرانی با اداره کنندگان سیاسی فوتبال. آنها که در دو سال گذشته فوتبال ایران را به سوی تباهی راندند تا دیگر حتی محبوب مردم نباشد؛ «در آمریکا یک مثلی است که فکر کنم برگردان فارسی آن می‌شود آب زیر پل است. . .» افشین بار دیگر در برگردان یک واژه اشتباه کرده بود و اشتباه او باعث خنده جمع می‌شود اما سرمربی می‌خواست بگوید آمده تا آب رفته به جوی برگردد. او پیش قدم شده و همه را هم به سوی خود می‌خواند: «فوتبال ایران و خانواده‌اش یک نفر و 11 نفر نیست بلکه این خانواده‌ای 70 میلیونی است. هر ایرانی که در هر کجای دنیا زندگی می‌کند قلبش برای تیم‌ملی می‌تپد. باید در حال حاضر برای موفقیت این تیم از تجربیات باتجربه‌ها و انرژی جوانان استفاده کرد. درست است که شاید اختلاف سلیقه‌هایی وجود داشته باشد اما این جذابیت کار را بالا می‌برد. باید در عین حال که به هم احترام می‌گذاریم، نظرات مخالف را هم بشنویم. همدلی برای رسیدن به جام جهانی مهمترین شرط است. باید به فکر روزی باشیم که پرچم ایران در جام جهانی پرواز می‌کند و همه مردم جهان در جام جهانی نظاره‌گر پرچم ایران هستند.»
او از هدفی سخن می‌گوید که در دل همه اختلاف سلیقه‌ها هدف وجه مشترک همه دیدگاه‌هاست؛ صعود به جام جهانی؛ «حضور در تیم‌ملی ایران برای من یک افتخار و یک آرزو بود. آرزویی که همواره از بچگی و زمانی که با توپ پلاستیکی بازی می‌کردم، در قلب من وجود داشت. حالا به خودم افتخار می‌کنم که سرمربی تیمی هستم که 70 میلیون حامی دارد.»
افشین تا حرف از همدلی می‌زند از کره رقیب اصلی ایران در راه صعود، مثال می‌آورد. تماشاگران این کشور شرق دور بی‌شک بزرگترین نماد همدلی در میان کشورهای آسیایی هستند. مردمی که با فریادهای‌شان توانستند تیم‌ملی این کشور را هر طور بود تا پله چهارم جهان بالا بکشند. آنها که با طبل‌های بادی قرمز و با لباس‌های یکرنگ قرمز ورزشگاه‌های‌شان را برابر رقیبان به جهنمی بدل می‌ساختند و پرتغال یا ایتالیا هم ترسی به اندام‌شان نمی‌انداخت؛ «هیچ‌کس شک ندارد که بازیکنان ما کیفیت حضور در جام‌جهانی را دارند. بنابراین همه باید کاری کنیم که هم‌جهت به جام جهانی برسیم. باید با این کار خود 70 میلیون ایرانی را شاد کنیم تا آنها هم بتوانند در زندگی‌شان شادتر باشند. وقتی که کره جنوبی در جام جهانی 2002 آن نتایج را کسب کرد، نتایج آن موفقیت در زندگی و کار مردم کره هم تأثیر داشت و همیشه آن افتخار در قلب کره‌ای‌ها باقی ماند. ما هم باید در ایران چنین شرایطی را فراهم کنیم و از امروز باید تلاش‌مان را آغاز کنیم و تا جام جهانی به این تلاش ادامه دهیم.»
افشین که حالا هدایت تیم‌ملی را بر عهده دارد، خواستی است که اراده ملت به این مقامش رسانده. این گفته‌ای ست که خود قطبی آن را به زبان می‌آورد؛ «سه روز پیش من نمی‌دانستم که من سرمربی تیم‌ملی ایران هستم. ساعت دو بعدازظهر از دفتر تاج به من تلفن شد. نه دلالی در کار بود، نه خبرنگاری و نه مربی دیگری. فدراسیون فوتبال تصمیم گرفت که من سرمربی تیم‌ملی بشوم و در زمان یک ساعت و اندی قرارداد بسته شد. به هیچ‌وجه هم در جزئیات بحثی صورت نگرفت. تنها مسئله‌ای که مهم بود، این بود که افشین قطبی در تصمیمات فنی تصمیم‌گیر باشد. فکر می‌کنم در تاریخ فوتبال هیچ قراردادی به این سرعت امضا نشده بود و من اطمینان دارم که یک طرف این قرارداد 70 میلیون ایرانی حضور داشتند. آنها خواستند و این خواست باعث شد فدراسیون سراغم بیاید. . .»
و حالا این خواست مردم در این شرایط سخت دو راه پیش رو دارد. تیم که به جام جهانی رود همه را او به خواسته‌شان رسانده اما ناکامی افشین یعنی شکست رأی مردم. «آقای قطبی نمی‌ترسیدکه با ناکامی‌تان سمبلی شوید برای مردم‌گریزی مسئولان؟ شما اگر ببازید مسئولان بدون شک بهانه خوبی برای توجیه ناکامی‌ها و انتخاب‌های‌شان خواهند داشت؟» قطبی که پس از مدت‌ها به ایران آمده بود و این کنفرانس متراکم فرصتی مناسب بود برای دیدارش با دوستان رسانه‌ای در پاسخ به خبرنگار «خبرآنلاین» با کمی تأمل پاسخ داد: «امیدوارم همه ما ایرانی‌ها کمی با هم مهربان‌تر باشیم. اگر تیم‌ملی را دوست داریم، به این تیم کمک کنیم تا موفق شود. من معتقدم همه در فوتبال ایران نقش دارند حتی آن توپ‌جمع‌کنی که در اهواز است. حتی اگر به جام جهانی برویم تمامی جامعه فوتبال ما از مربیان و بازیکنان گرفته تا رسانه‌ها، مسئولان و همان توپ‌جمع‌کن نیز سود می‌برند. نباید به پشت سر صعود کنیم. من آمده‌ام که موفق باشم. از یاد نبر که 70 میلیون دل این تیم را به پیش می‌راند و ما می‌خواهیم به جام جهانی برسیم. این افتخار به همه ما می‌رسد. بیا فراموش کنیم قبلاً چه اتفاقی افتاده. حالا فقط به آینده فکر کنیم و حتی لحظه‌ای به ناکامی فکر نکنیم. این طوری ما برنده می‌شویم. مگر چیزی بالاتر از خشنودی مردم هم هست؟ مگر آنها همین را نمی‌خواهند؟»
این‌ها همه حرف‌های زمان برد هستند اما اگر تیم‌ملی موفق نشد هم آیا افشین با همین لحن سخن می‌گوید یا مدام مقصر می‌تراشد، درست مثل روزی که از پرسپولیس رفت. این سوال را خبرنگار رادیو ایران از قطبی می‌پرسد و افشین که از سؤال خانم خبرنگار شوکه شده است با مکثی نسبتا! طولانی پاسخ داد: «اگر تیم‌ملی به جام جهانی نرفت همه شما تقصیرها را از جانب افشین بدانید. اگر موفق نشوم تقصیرها گردن من است اما شک نکن اگر تردیدی داشتم که نمی‌توانیم موفق شویم این کار را قبول نمی‌کردم.» قطبی صبح دیروز به دیدار محمد علی‌آبادی رفته بود. او همه اختلافات گذشته را فراموش کرده بود. این را می‌شد از حرف‌هایش درک کرد؛ «جلسه خوب و پرانگیزه‌ای با رئیس سازمان تربیت بدنی داشتم. علی‌آبادی قول سورپرایزهایی را داده است .»
نظر شما