قطعه‌سازان خودرو تا چند سال پیش حتی فکرش را هم نمی‌کردند روزگاری به سهام‌داری خودروسازان دعوت شوند چه رسد به امروز که یک پای معامله هستند. عزیز شدن آنها در چند روز گذشته البته بیشتر از آنکه به دلیل آورده‌شان باشد بابت خصوصی محسوب شدن است. این البته از ارزش‌های آنها نمی کاهد. آنها با زیرکی وقتی نیاز چند کنسرسیوم به خود را احساس کردند در ائتلافی پیچیده و وسیع برای بازی برد-برد وارد گود شدند. حضور آنها گرچه به نام دو کارگزار در رسانه‌ها پیچید اما یافته‌های «خبرآنلاین» نشان می‌دهد رد آنها را باید در بیش از دو کارگزار یافت. جمشید ایمانی و عیسی حسین‌پناه که در دو گروه ایران‌خودرو و سایپا سعی در اداره فروش بلوک 18 درصدی -به نحوی که مدیران فعلی بر سر کار بمانند- دارند خیلی وقت پیش به نقش قطعه‌سازان پی برده بودند. اهمیت قطعه‌سازان چند روز قبل از شروع واگذاری وقتی نظرات سفت و سخت شورای رقابت در رابطه با عدم حضور زیرمجموعه‌ها مطرح شد بیش از پیش شد.
قطعه‌سازان البته می‌دانستند نباید ادعای سهم‌خواهی و هدایت صنایع خودروسازی را داشته باشند. با این حساب گرچه در آزمونی بزرگ خود یک پای معامله شدند اما با چیدن تخم‌مرغ در سبدهای دیگر، با توجه به تعداد زیادشان ائتلاف‌های جالب و گاه پیچیده‌ای را بوجود آوردند تا هم شانس خود را افزایش دهند و هم به بازیگران بزرگ، ابزار بیشتری داده باشند. آنها حتی اگر موفق به خرید نشوند و مثلا بازی را به کنسرسیوم سرمایه‌گذاری ملی (ائتلاف بهمن و تامین اجتماعی که به معنی حضور دوباره منطقی و بذرپاش است) ببازند، باز هم یکی از برندگان خواهند بود که توانستند نقش خود را در صنایع خودرویی تثبیت کنند و بدون ایجاد حساسیت در مدیران ارشد دولتی و در واقع در نقش مصلح و یا دست‌کم همراه با وزارتخانه جلو بیایند. حضور آنها به عنوان تنها بخش خصوصی قابل اعتنا در این واگذاری در هر ائتلاف برنده‌ای، باعث کنار کشیدن منتقدانی نظیر شورای رقابت یا مجلس خواهد بود.
نظر شما