باتلاق مذاکره

البته در این که باید برای یک بار مذاکره می کردیم تا خوش باوران باور می کردند که آنها اهل مذاکره نیستند، بحثی نیست. اما بحث در این است که رعایت یک به یک و بیش از آنچه در یک مذاکره برابر لازم است را رعایت نکردیم و یا اگر دلایلی دارد برای مردم باز گو ننمودیم.
ما با آنکه بیش از حد حسن‌نیت نشان داده‌ایم الان با این بدعهدی‌های گسترده‌ای که مواجهیم و ترامپ بیش از هر رئیس‌جمهوری شمشیر را از رو بسته است تا ما را بترساند چه باید بکنیم؟ در این بین بدیهی است که عده‌ای می‌ترسند و یا القای ترس می‌کنند. نمونه عملی آن نفاق داخلی است و یا همسویی با خارجی هاست. و با این دسته گل به آب دادن ها از نظر سیاسی و اقتصادی مزید بر علت است و هر چه بیشتر پیش برویم دشمن را جری تر کرده ایم.

اگر به این روال ادامه دهیم داخلی ها هم گوششان عادت می کند و روزی ممکن است برسد، همانند انرژی هسته ای، عده ای بگویند خوب حالا ما موشک برای چه می خواهیم، و یا پا را از این هم فراتر بگذارند و خوب استقلال برای چه؟ مگر در تاریخ ما شاه سلطان حسین را نداریم که با آنکه خیلی جانماز آب می کشید ولی باعث ننگ ایران شد.

من در انتخابات روسیه که پوتین رأی خوبی هم آورد دقت می کردم که مردم اغلب به اقتدار روسیه و محکم ایستادن او در برابر مشکلات و به ویژه امریکا تکیه می کردند و الحق که روسیه پس از فروپاشی خیلی ضعیف شده بود اما الان خودش را کاملا باز یافته است. باید درس گرفت و باید بدانیم هر چه بیشتر غفلت کنیم تاوان سنگین تری را باید بپردازیم. ما اینقدر خوراک داخلی درست نکنیم که مثلا اروپا با ماست و یا اروپا با امریکا نیست و یا آمریکا را منزوی کردیم و آبروی امریکا در سطح جهانی رفت، و از این حرف ها که از نظر حقوق بین الملل اگر قوی و مستند کار کنیم شاید روزی به درد بخورد. اما در زمان حال بیشترمصرف داخلی دارد تا اهمیت بین المللی. حالا تازه گاهی می شنویم که ایران می گوید اگر اروپا به برجام بماند هم قانع است و بعد تازه باید ناز تک تک آنها را بکشد. اروپایی که به خوبی نشان داده است دست کمی از امریکا ندارد. اگر چه عقل این را دارد که می داند برجام اهرم خوبی برای سلطه بر ماست.

قضیه تبدیل به خیمه شب بازی شده است که از این طرف اروپا سه رئیس دولتش راهی امریکا می شوند تا آقای رئیس بزرگ تر را قانع کنند که در برجام بماند. حال فرض به ظاهر هم گفت که می ماند و همان مشکلات بر سر جای خود باقی ماند آنوقت ما هستیم وپوسته خشک و خالی برجام!

چرا کشور ما با این همه دلار هایی که صرف واردات می کند و یا به مسافرتهای بی رویه دولتی وغیر دولتی می دهد به اساس استقلال نمی اندیشد و چرا به تولید داخلی و تکمیل زنجیره آن برای موضوعاتی که دارای مزیت است اقدام نمی کند و چرا همیشه پس از وقوع واقعه به فکر حل معضل آنهم به صورت مقطعی می افتد.

چرا وقتی تظاهرات به حقی که مردم برای وضع معیشت خود می کنند یک مرتبه می گویند پایه های حکومت به لرزه افتاد اما در آنور دنیا در فرانسه که بیش از 130 شهر آن تظاهرات گسترده انجام شد هیچ ربطی به لرزش پایه های حکومت آنها ندارد. سیاستی دیگر برای تدبیر کشور باید و تاکتیک های دیگری برای حفظ استقلال را شاید.

بیایید به کشور های اطراف خود بنگریم. به ارزش پولمان توجه کنیم که روز به روز کمتر و کمتر می شود. زائر کربلایی می گفت ارزش پول ما در برابر پول عراق به بیش از هزار در صد کمتر شده است! به حذف دست های خیانتکاری بیندیشیم که کار های کشور را تا می توانند طول می دهند. به قول یکی از بزرگان سازمان ثبت احوال که می گفت قرار بوده تعویض کارتهای ملی سه ساله انجام شود و هنوز بعد از دهسال بیش از نیمی از آن مانده است. و از این اسف بار تر اینکه کارت ها باید از فرانسه بیاید! و این یک نمونه است از صد ها وشاید هزاران نمونه که کمتر کسی از آن اطلاع دارد!