آفتابه لگن هفتاد دست

صرف‌نظر از یک روی سکه که چهره زشت تکدی‌گری هر روز در جای جای کشورمان خودنمایی می‌کند اما روی دیگر سکه، چهره‌ای زشت‌تر را به ما می‌نمایاند و آن کم‌کاری یا به خوداشتغالی نهادهای حمایتی است. نهادهای حمایتی اعم از دولتی و غیردولتی که هر روز تحت عناوین مختلفی چون قارچ از گوشه و کنار سرزمین ما سر برمی‌آورند و عمدتاً هیچ نظارتی هم بر عملکرد آنان صورت نمی‌گیرد. بعید می‌دانم در کشوری دیگر هم شاهد این همه نهاد حمایتی باشیم و در عین حال تعداد زیادی هم فقیر واقعی یا متکدی داشته باشیم. اگر این نهاد های حمایتی که بعضاً تبدیل به غول‌های اقتصادی شده‌اند درست عمل کنند قطعاً از سویی فقرای واقعی شناسایی شده و تحت حمایت قرار می‌گیرند و از سوی دیگر افرادی که نیازمند نبوده و دست به تکدی‌گری می‌زنند از کار زشتشان بازداشته می‌شوند و به شکل فعلی چهره کشور را زشت نمی‌کنند.

واقعاً این همه دستگاه به ظاهر حمایتی تحت عنوان کمیته و بنیاد و موسسه کارشان چیست؟ چه تعداد نیازمند را تحت پوشش قرار داده و تامین می‌کنند؟ چه فرد یا شخصی بر عملکرد آنان نظارت می‌کند؟ حساب‌های بعضاً چندین میلیاردی آنان توسط کدام مرجع نظارتی بازرسی و تایید می‌شود؟ آیا غیر از این است که بعضی از این موسسات، از نمد سوءاستفاده از عواطف و احساسات مردم، برای خود کلاه و تن‌پوش فراوان تدارک می‌بینند و بیشتر به خود، اشتغال دارند تا رفع نیاز نیازمندان؟

به نظر می‌رسد وقت آن رسیده که نمایندگان محترم مردم در مجلس شورای اسلامی با تصویب قانونی جامع، در صدد تجمیع نهادهای حمایتی و تشکیل یک نهاد واحد و قوی و قابل نظارت برآیند. نهادی که بتواند همه نیازمندان واقعی را تحت پوشش آبرومندانه قرار دهد تا پس از آن شاهد چهره کریه‌ تکدی‌گری نباشیم. ان‌شاءالله.