مرتضی رضایی:سهراب مرادی؛وقتی می خواهی از ویژگی هایش بنویسی اولین چیزی که به ذهن‌ات می رسد آرامشی است که دارد.کم حرف می زند و بیشتر عمل می کند.او کاری کرده که می شود گفت گاهی اگر سهراب باشی بهتر از رستم بودن است!می شود کاری کرد تا تو نوشداروی باشی برای کسی که زخم می خورد.سهراب دوباره طلا گرفت؛نه فقط طلا که حالا هر سه رکورد جهانی حرکت یک ضرب،دو ضرب و مجموع را در اختیار دارد. سهراب با شایستگی هر چه تمام تر نام کاخیا شویلی را از تخته جهانی پاک کرد.اما چه فایده؟ قبل از بازی های آسیایی که کلید خانه ای که در اصفهان به او داده بودند را پس گرفتند و به ایران برگردد معلوم نیست که چه آینده ای انتظارش را می کشد.مثل سهراب در ورزش قهرمانی مان کم داریم.
پسری که رکورد می زند،صدایش در نمی آید،پاداش نمی گیرد صدایش در نمی آید،حقوقش را نمی دهند صدایش در نمی آید حداقل باید خودمان خجالت بکیشم تا اگر ورزشکاری هم مثل مرادی هست که پشت سر هم طلا می گیرد و رکورد می زند حواس مان به او باشد.استوار بودنش زیر وزنه هایی که زد خریدنی نیست.لبخندهایی که روی لبان مردم نشانده قیمت ندارد.اما او هرچه که باشد در نهایت یک انسان است و ممکن است یک روز از همه چیز ببرد و تمام.سهراب پسر ایران است و مثل خیلی از بچه های این مرز و بوم کم توقع.حواسمان به سهراب و امثال سهراب ها باشد.رهایشان نکنیم.نمی شود روی شادی هایی که او و امثال او به خانه های مردم می آورند قیمت گذاشت.حواسمان به سهراب ها باشد،المپیک نزدیک است.
251 41
نظر شما