سینما و تلویزیون، نقش بسیار مهم و موثری در شناساندن آثار تاریخی و طبیعی از یک‌سو و نشان دادن هتل‌ها و زیرساخت‌های گردشگری از دیگرسو دارند. این در حالی است که به ندرت می‌توان به هویت مستقل این آثار و مراکز در فیلم‌ها و مجموعه‌های سینمایی اشاره کرد از سوی دیگر صدا و سیما و متولیان میراث فرهنگی و گردشگری هم از این ظرفیت، بهره چندانی نمی‌برند و امکانات لازم را در اختیار سینماگران نمی‌گذارند.
نه صدا و سیما و نه سازمان متولی میراث فرهنگی، امکانات لازم را برای سینماگران در جهت معرفی جاذبه‌های تاریخی و طبیعی فراهم نمی‌کنند. چه اشکالی دارد سینماگران به معرفی امکانات گردشگری خود بپردازند؟ بیشتر کشورهای دنیا از طریق جذب گردشگر، سالانه به میلیون‌ها دلار دست پیدا میکنند و به تبلیغ و معرفی بنایی می‌پردازند که شاید 100 سال قدمت داشته باشد اما ما تا چه اندازه توانسته‌ایم آثار و محوطه‌های تاریخی خود از یک‌سو و هتل‌ها و مراکز اقامتی خود را از سوی دیگر به علاقه‌مندان معرفی کنیم و در جذب گردشگر موثر باشیم؟
فیلمنامه‌نویسان و کارگردانان دلشان می‌خواهد به سمت اماکن باستانی و جاذبه‌های گردشگری بروند با این کار هم می‌توانند فضاهای تاریخی و گردشگری را به مخاطب خود معرفی میکنند و هم به جذابیت‌های بصری کار خود بیفزایند اما لازمه این کار، خارج شدن دوربین از شهر تهران و سفر به شهرهای مختلف است و تهیه‌کننده‌های سینما و تلویزیون به‌دلیل این‌که فکر میکنند، انجام این کار، مستلزم صرف هزینه‌های بسیاراست، چنین امکانی را در اختیار فیلمنامه‌نویسان و کارگردان‌ها قرار نمی‌دهند.
ایران تنها در تهران خلاصه نمی شود و بهتر است جلوه‌های مهم گردشگری را در شهرهای مختلف جست‌وجو کرد. اما تلویزیون، تنها از پروژه‌های الف، پشتیبانی می‌کند و ما تنها کاری که می‌توانیم انجام دهیم این است که از بازیگران متفاوت با لهجه‌های گوناگون دعوت کنیم و این افراد خرده فرهنگ‌ها و لهجه‌هایی را با خود به همراه می‌آورند که بازتاب کامل شهر مورد نظر نیست. زمان و مکان در آثار داستانی و سینمایی ما معنا ندارد و ما نتوانسته‌ایم به مکانی که برای قصه خود انتخاب می‌کنیم هویت دراماتیک بدهیم به این معنی که فرقی نمی‌کند لوکیشن ما خیابان شریعتی باشد یا نواب؟! شمال باشد یا جنوب.
نظر شما