به گزارش مهر، یکی از مباحثی که در حوزه فلسفه هنر نیچه شایان توجه است کاوش در هویت و ماهیت هنرهای تجسمی و دیداری و احکام داوری در مورد آنها از جمله در باب نقاشی است، موضوعی که عبدالحسن پیروز در کتاب "نیچه و نقاشی" در قالب سه پرسش اصلی به آن پرداخته است.
نخستین پرسش به جایگاه و مقام نقاشی در جغرافیای فلسفه هنر نیچه مربوط است. دومین پرسش درباب معنای نقاشی و سومین آن، درباره معیار یا معیارهای قضاوت در باب نقاشی است.
مؤلف این کتاب در پی به دست دادن معرفتی درباره فلسفه نقاشی در تفکر نیچه است و در این راستا میکوشد تا به پرسش هایی از این قبیل پاسخ دهد: بحث درباره فلسفه نقاشی در کدام بخش از منظومه فکری نیچه و جغرافیای فلسفه او موضوعیت پیدا میکند؟ ماهیت و خاستگاه نقاشی در نظر نیچه چیست؟ نقاشی در اندیشه نیچه، چه مرتبه و منزلتی به ویژه در میان دیگر هنرها دارد و چرا؟ نقاشی برتر چه ویژگیهایی دارد و بنیان نظری آن در اندیشه نیچه چیست؟ بسترهای مناسب برای خلق نقاشی برتر کدامند؟ و مصادیق نقاشی نیچهای کدامند و چگونه شناخته میشوند و مورد تحلیل قرار میگیرند؟
این کتاب در گام اول مبانی کلی فلسفه هنر نیچه را مورد بررسی قرار داده و در فصل اول به تشریح و تبیین مهمترین خصایص نیروی دیونیزوسی و پیآمدهای مترتب بر آن میپردازد. در فصل دوم خصلت آپولونی و پایههای اصلی هنرهای آپولونی به ویژه هنرهای تجسمی و دیداری از نظر نیچه مورد بحث قرار گرفته و نسبتهای آپولونی با هنرهای دیونیزوسی نیز بررسی میشوند.
سومین فصل از کتاب "نیچه و نقاشی" به تطبیق احکام کلی بر نقطه نظرات جزئی نیچه درباب نقاشی متمرکز است و چهارمین و آخرین فصل نیز به ارائه مصادیق بصری آراء نیچه در باب هنر نقاشی اختصاص یافته است.
نظر شما