کار خوبی که تلویزیون 6 سال دیر انجامش داد!

پرونده 88 ؛این جدیدترین مستند اداره کل اخبار صدا و سیماست. درحالی که همچنان خبرگزاری صدا و سیما که مدیرانش همان مدیران پیشین معاونت سیاسی هستند ، مسیر همیشگی شان را پیش می برند . 6 سال بعد از سال تلخ انتخاباتی 88 ، رسانه ملی شیوه ای در انتشار اخبار را در پیش گرفته که برایش تنها یک واژه می توان استفاده کرد؛ تحلیل بی طرفانه . کاری که باید رسالت همیشگی هر رسانه ای باشد. گمشده ای که بسیاری از کارشناسان بر آنند، آن روزهای تلخ بعد از انتخابات ، اگر رسانه ملی سعی می کرد  رویکردش در این مستند را به کار بگیرد ؛شاید به عنوان بزرگترین عامل اتحاد ملی می توانست باعث فروکش کردن حجم زیادی از نارضایتی های آن روزهای معترضان باشد.

قسمت دوم از پرونده 88 مروری بود چند بعدی در بازه ای زمانی که در این مستند پخش شد ، آن روزها بر کشورمان گذشته بود. داشت قسمت دوم ، ماجرای اعتراضات روزهای بعد از انتخابات را روایت می کرد. روایتی که در آن برای اولین بار تلویزیون ملی کشورمان سعی کرد با 6 سال تاخیر به عوامل آشوب زای سال 88 بپردازد . اتفاقاتی که هنوز بغض سنگینی شده برای یک ملت. چه معترضان و چه موافقان. فتنه ای یک خانواده بزرگ را اسیر دعوایی خیابانی کرده بود.  دو طرف ابتدا به هم دشنام دادند و مرگ هم را خواستند . بعد کارشان به چوب و باتوم بو خونریزی رسید. بعدتر نوبت سلاح گرم  بود تصاویر تلخی که هنوز از آن روزهای آشوب باقی مانده است.

این بار دوربین صداوسیما به جزئیاتی پرداخت که پیشتر برایش خط قرمز بود. 6 سال بعد شاید فضا از نظرشان این قدر آرام شده بود که از رفتار اشتباه گروهی خودسر در زمان حضور پلیس برای حمله به کوی دانشگاه انتقاد شود .اینکه  اعلام شود کوی دانشگاه تهران آن شب به سوگ سه جوان دانشجو نشسته است. کمی بعدتر از راهپیمایی دیگری گفت که حاصلش کشته شدن 10 نفر بوده و جزئیات دیگری که هیچ وقت صدا وسیما این قدر صزیح درباره شان سخن نگفته بود. حرف هایی که حس بجامع بینی را به بیننده القا می کردند. حسی که در دل سیاسی کاری های مدیران رسانه ملی ، در همه این سالها ، چون گمشده ای برای مخاطب شده بود .عاملی که نقشی به سزا داشته در رفتن بخشی از مخاطب رسانه ملی به سمت تماشای شبکه های ماهواره ای. مخاطبانی که حالا مدیران جام جم هم اعتراف می کنند میزان شان اصلا کم نیست.

محور اصلی این مستند 10 دقیقه ای کلامی از مقام معظم رهبری بود که در دل آن دعوا ها به فراموشی سپرده شد .اتفاقا رسانه ملی هم یکی از غافل شدگان بزرگ بود. این که کشور را نباید به گروه های 24 میلیونی و 14 میلیونی تقسیم کرد.

بعد از مدت ها در رسانه ملی از این گفته شد که درگیری های آن روزها ، در همان روزهای نخست ، 13 نفر قربانی گرفت. در ماجرای حمله به پایگاه بسیج در خیابان جیحون تنها ، از ساختمان پایگاه هم به سوی معترضان تیراندازی شده بود. از این گفته شد که آیت الله هاشمی رفسنجانی در آخرین نماز جمعه اش تاکید داشته  معترضان باید اعتراض شان را از کانال قانون پی بگیرند و اگر حقی دارند ، به دنبال گرفتنش باشند. از این انتقاد شد که در تمام آن روزها  معترضین به نتایج به رغم درخواست های مختلف حتی یک بار هم موفق به کسب مجوز از وزارت کشور نشدند .از این گفته شد که احمدی نژاد  واژه خس و خاشاک را در یک سخنرانی پخش مستقیم به کار برد تا هواداران موسوی و کروبی این واژه را به خود بگیرند و حق خود بدانند تا بیایند و اعتراض کنند.

اینکه صداوسیما به عکس موضع آن روزهایش ، در گزارشی که بی شک بارها و بارها قبل از پخش چک و بازبینی شده ، تحلیل می کند ، اگر آن راهپیمایی معروف 25 خرداد مجوز قانونی داشت ، مسیر اعتراض ها شکلی دیگر پیدا می کرد و به سمت فتنه  نمی رفت؛  رخدادی بی سابقه در قاب رسانه ملی است.

مدت هاست که بسیاری از کارشناسان و نخبگان علم ارتباطات اعتقاد دارند اگر مدیران تلویزیون در همه آن روزهای 6 سال قبل ، سعی می کردند کمی بی طرفی را رعایت کند، بسیاری از حوادث تلخ آن روزها رخ نمی داد. 

4141