نقدی بر ۲ فیلم جشنواره فجر/ «به وقت شام»، گام رو به جلو حاتمی‌کیا

خجالت نکش/ رضا مقصودی
یخ موقعیت کمدی داستان دیر آب می شود و زود هم مجددا منجمد می شود. در این میان پرده میانی متن سروشکل خوبی دارد و کمدی موقعیت پویایی در پنهان سازی راز زوج مسن داستان از همسایگان و خویشان شان پرورش پیدا می کند.

ارجاعات هجوآلودی که به روسای جمهور ادوار مختلف در اتخاذ سیاست های متفاوت اجتماعی و تأثیرات متناقض شان در بافت زندگی مردم دارد صورت گرفته است، از دیگر امتیازات این فیلم است.

اما در هر حال، انتظاری که از نویسنده لیلی با من است می رفت با خجالت نکش برآورده نشده است؛ ولو آن که اولین تجربه کارگردانی مقصودی باشد.

به وقت شام/ ابراهیم ‌حاتمی‌کیا
بعد از چندین فیلم از حاتمی کیا که داستان و رویکرد و فضا در انبوهی از شعارهای مبهم و طلبکارانه آدم های ماجرا گم می شد، حالا در به وقت شام، خوشبختانه کمتر خبری از این فضاها است و داستان معلوم است از چه قرار است و آدم ها هم معلوم است که دنبال چه هستند.

اگرچه گاه در برخی بخش ها باز دوئل های کلامی بین آدم ها بر مبنای نوعی دلخوری های مبهم برقرار می شود (مثل آن جر و بحث پدر و پسر در نمای ضد نور) ولی روند کلی متن یک جور اکشن تعلیقی است که در نوع خود و با توجه به بضاعت های سینمای ایران جلوه های خوبی هم دارد. فقط توجه به این نکته برای حاتمی کیا شایسته است که در یک تریلر تعلیقی و پرزدوخورد، استفاده یک در میان از نمودهای احساسات برانگیز (موسیقی غمناک و اسلوموشن های سانتیمانتالیستی و کلوزآپ های پی در پی از قیافه های بغض کرده و گریان) توی ذوق می زند و ریتم اثر را مخدوش می کند.

مخلوط کردن یک اکشن مهیج با جلوه های غلیظ ملودرامی، هم تاثیر اولی را می کاهد و هم حق مطلب دومی را ادا نمی کند. با این حال به وقت شام بعد از چندین فیلم اخیر حاتمی کیا، گامی رو به جلو است؛ ولو این که ایده هایی مثل سابقه خوانندگی آن زن داعشی و نوع پرداختش، درنیامده باشد.

منبع: کانال تلگرامی مهرزاد دانش

58243