دختران؛ گروه‌ در معرض خطر مواد مخدر

 مواد مخدر به ویژه از نوع صنعتی و مدرن آن از یک طرف در جهان و از طرف دیگر در کشور خودمان در حال گسترش است. در کشورهای جهان سوم و ایران باید بپذیریم که مسائل اقتصادی، فرهنگی، سیاسی و اخلاقی توزیع بیش از حد تصور مواد مخدر صنعتی آن هم به صورت بسیار ساده و با قیمت‌های کم را سبب شده است و به آسانی در دست جوانان و زنان و مردان قرار می‌گیرد.

در بعد اقتصادی باید به این نکته توجه کرد که تجارت این مواد مقرون به صرفه است و از آنجا که گاهی در ایران تولید می‌شود و مشکلات مرزی و این قبیل مسائل را ندارد نقل و انتقال آن آسان بوده و به رواج آن کمک می‌کند. از سوی دیگر به نظر می‌رسد که در این قضیه مافیای عظیمی وجود داشته باشد که از مسوولان توقع می‌رود پیگیری کنند چرا که اینطور نیست که چند خرده فروش بتوانند این کارهای عمده را انجام دهند. سیاست کشورهای بیگانه این است که تا جایی که می‌توانند جوانان با استعداد کشورهای دیگر را جذب کنند و به نوعی فرار مغزها یا به عبارتی جذب ژن‌ها را مد نظر قرار داده‌اند و تا جایی که بتوانند، به این کار دست خواهند زد و اگر نتوانند آنها را جذب خود کنند سعی می‌کنند به انواع و اقسام مواد مخدر آلوده‌شان کنند تا از لحاظ فکری عقیم شوند و نتوانند مبتکر، مخترع، و مبدع باشند.

در همین اوضاع و احوال و حالا که دشمن تیرش را به سمت جوانان نشانه رفته است، آنچه پررنگ به نظر می‌رسد مسوولیت پدر و مادرها، صدا و سیما و متولیان امور مربوط به جوانان است. خانواده‌ها با ایجاد امنیت در خانه برای بچه‌ها، بالا بردن سطح آگاهی فرزندان و ایجاد رابطه با آنها و نظارت از دور بر آنها باید از دچار شدن نوجوانان و جوانان به چنین منجلاب‌هایی پیشگیری کنند. به ویژه در روزگاری که بسر می‌بریم و پدرها به خاطر تامین نیازهای خانواده بیشتر وقت خود را در بیرون از خانه می‌گذرانند و اغلب این مادران هستند که با فرزندان سر و کار دارند، نقش مادران بیش از پیش پررنگ شده و تاثیرگذار هستند.

از نظر جنسیتی بیشتر این نگرانی درمورد دختران احساس می‌شود و برای آنها احساس خطر وجود دارد که به این مواد و فضاها آلوده شوند زیرا اغلب دخترها با رسیدن به سن خاصی به طور ناگهانی از فضای بسته خانه خارج شده و در محیط جامعه قرار می‌گیرند و با خطراتی که در کمینشان است آشنایی چندانی ندارند و ممکن است بیشتر از سایر گروه‌ها مورد آسیب قرار بگیرند.

در نوع آگاهی رسانی به جوانان و مطلع کردن آنان نباید این نکته را نیز از نظر دور داشت که این آگاه‌ سازی اگر به صورت "مستند" صورت بگیرد موثر واقع خواهد شد و نه به صورت "مستبد". یعنی اگر کارشناسان و پزشکان و روانپزشکان و کسانی که از نزدیک با چنین مسائلی درگیر بوده‌اند تجربیات خود را ارائه دهند و به صورت مستند و علمی عواقب و مضرات مصرف چنین موادی را گوشزد کنند بسیار کاراتر خواهد بود تا این که صرفا به امر و نهی پرداخته و بگوییم چنین است و چنان است. اینگونه کارها که جوان را به اجبار از چنین محافل و موادی دور نگه دارد اثرات کوتاه مدت دارد و در بلند مدت به این دلیل که ذهن جوان قانع نشده که باید از چنین مواردی دوری کند، احتمال گرایش او بسیار خواهد بود.