امید سلیمی بنی: انواع ابزارهای شنود و جاسوسی را می توان به راحتی خریدن شکلات در تهران تهیه کرد. می توان به سادگی این ابزار را به کار بست و تمام مکالمات دیگران را بدون اطلاع و اجازه آنها شنید. با این وجود، قانون شفاف و دقیقی برای جلوگیری از این کار وجود ندارد و جالب تر آنکه، کسی هم برای مقابله با حریم شکنی، پا پیش نمی گذارد، گویی چیزی به نام حریم خصوصی معنا و مفهومی ندارد.
رئیس پلیس ایران چندی پیش گفته بود پلیس امنیت مسئول مقابله با خرید و فروش غیر قانونی این ابزار شده، ولی هنوز کسی از فروشندگان آشکار و نهان این ابزارآلات، دستگیر نشده بود که وی با اصلاح حرف خود گفت: تا کنون دستورالعملی در این زمینه به پلیس ابلاغ نشده که باید علت آن را از دستگاههای دیگر جویا شد.
منظور وی از دستگاه های دیگر، شورای عالی امنیت ملی است که به گفته اسماعیل احمدی مقدم، مبارزه با ابزار جاسوسی در حوزه این نهاد قرار دارد.
از طرف دیگر، سخنگوی قوه قضائیه نیز با اشاره کوتاهی به اینکه 3 تن از وارد کنندگان این تجهیزات دستگیر شده اند، گفته بود گزارشی به پلیس و وزارت اطلاعات در مورد این گونه ادوات ارسال شده است. این مورد به نیروی انتظامی ارجاع شد و سه نفر در این زمینه دستگیر شدند که ادوات از آنها ضبط شد. برخی از این ادوات منحصراً برای کار خلاف استفاده می‌شود، برخی دو منظوره بودند که این افراد نباید آنها را نگهداری می‌کردند.
به گفته وی اگر ثابت شود که فردی با هر وسیله‌ای به حریم خصوصی دیگران تجاوز کرده است، اعم از اینکه این وسایل مختص تجاوز به حریم خصوصی دیگران یا ادوات معمولی دیگر باشد، پیگیری قضائی امکان پذیر می شود، ولی در این موارد امکان شکایت شاکی خصوصی وجود دارد و اگر جرم جنبه عمومی نیز داشته باشد مدعی العموم هم می‌تواند شکایت کند. اکنون باز هم جای این سئوال باقی می ماند در صورتی که قانونی برای خرید و فروش این ابزار وجود ندارد، چگونه این ابزار از دسترس عموم دور خواهد شد و از سوی دیگر فردی که مورد تجاوز اطلاعاتی قرار می گیرد اصلا در جریان وقوع جرم "تجاوز به حریم خصوصی" خود نیست، چگونه می تواند از حق خود دفاع کند؟
چه خبر از اتاق بغلی؟
اکنون شاید با وجود اینکه پلیس چندان مایل به مبارزه با پدیده جاسوسی خانگی نیست، عطش کسب خبر از "اتاق بغلی" در میان برخی از شهروندان، بالا بزند. جمله معروف "تو اتاق بغلی چه خبریه؟" شاید برای برخی از نوجوانان و جوانان، جمله تهییج کننده ای باشد که آنها را وادارد سرک به کار دیگران بکشند، ولی برای برخی از افراد و خانواده ها، کابوس شنود و جاسوسی خانگی، مشکلات زیادی به وجود می آورد.
یک کارشناس رایانه و اینترنت، می گوید: "از طرز تبلیغ این دستگاه‌ها در سایتها و تلوزیونهای ماهوره ای و همچنین تخمین مخاطبان سنی سایت‌هایی که این دستگاه‌ها در آنجا به فروش می رسد می‌توان حدس زد که خریداران این دستگاه‌ها نوجوانان و جوانان در محدوده سنی بلوغ هستند." با این حال، با رفتن به پاساژهای معروف مرکز تهران که در آن تجهیزات مختلف جاسوسی از خودنویس گرفته تا جاسوئیچی و تجهیزات حرفه ای ، و دیدن برخی از خریداران که سالهاست دوران نوجوانی و جوانی را پشت سر گذاشته اند، می توان دریافت طالبان این ابزار، تنها به هیجان و ماجراجویی سرک کشیدن به زندگی دیگران، فکر نمی کنند.
اینجاست که به نظر می رسد واگذاری مبارزه با عرضه و استفاده از این تجهیزات از سوی سازمانها به یکدیگر، فضا را برای سواستفاده کسانی فراهم می کند که حریم خصوصی دیگران برایشان مفهومی ندارد.
نظر شما