با مشخص شدن سالن سینمایی برای نمایش فیلم‌های مستند، بحث نمایش فیلم در سینمای ویژه‌ای برای کودکان و نوجوانان در اذهان مطرح می‌شود.
روزی روزگاری در سال‌های دهه 1330 که نگارنده در همین سنین بودم سینماهایی اختصاص به کودکان و نوجوانان آن هم در ساعات معین داشت. مثلاً صبح‌های جمعه ساعت 10 صبح سینماهای کریستال و متروپل و بعداً سینما رویال آن زمان جاذبه عجیبی در این مورد داشتند.
با بزرگترها به آنجا می‌رفتیم، فیلم‌ها معمولاً یا کارتون‌های فراموش نشدنی یا فیلم‌های کلاسیک از والت دیزنی و دیگران بود، حال و هوای خاصی داشتند و با خوراکی و ساندویچ تکمیل می‌شد. البته در آن زمان گسترش فیلم‌ها، نوار ویدئو، سی‌دی و حتی تلویزیون اصلاً مطرح نبود ولی در حال حاضر نیز باتجربه خوبی که از نمایش فیلم «نخودی» به دست آمد و با تجربه‌ای که مجدداً از دهه 60 و 70 داریم باید سینما را برای کودکان و نوجوانان حتی در سالن‌های ویژه‌ای به اصطلاح قرق کنیم!
دیگر تهیه کنندگان این‌گونه فیلم‌ها در فشار اکران و زمان معینی نباشند و پس از اکران اول فیلم‌هایشان مجبور نشوند که امتیاز نمایش فیلم خود را به تلویزیون یا مؤسسه رسانه‌ها واگذار کنند و به این ترتیب این سینمای فراموش شده دوباره عملاً زنده شود.
حتی گاهی فیلم خارجی مخصوص بچه‌ها هم می‌تواند طبق برنامه مشخص در این سینماها عرضه شود و این تجربه ارزشمند جلوه جدیدی پیدا کند. ثمره اصلی این توجه و پرداختن مجدد به سینمای کودک و نوجوان موجب جریان تازه‌ای در تولید این‌گونه فیلم‌ها به نحو صحیحی خواهد شد و باید تلاش شود که فیلم‌های تولید شده مانند دهه 70 در ورطه خطرناک فیلم فارسی فرو نرفته و فیلم‌های خوب و فراموش نشدنی و فرهنگی مجدداً احیاء شود.
ت
نظر شما