اعدام، راهکار کاهش مصرف و قاچاق شیشه نیست

زمان زیادی از ورود موادمخدر صنعتی به کشور نمی‌گذرد اما در همین مدت زمان کوتاه به دلیل جذابیت‌های کاذب و تنوعشان، این مواد، الگوی مصرف موادمخدر را تغییر داده‌اند. در حال حاضر پرمصرف‌ترین ماده مخدر در ایران حشیش است اما عوارض شیشه و کراک بسیار خطرناک‌تر از موادمخدر سنتی است و آسیب‌های روحی و جسمی جبران‌ناپذیری را به بدن وارد می‌کند. میانگین سنی آغاز استعمال شیشه در کشور 25 سال است. این در حالی است که میانگین سنی آغاز مصرف مواد افیونی 31 سال است.از طرفی آمار نشان می دهد که مصرف زنان افزایش یافته است. طبق گزارش پلیس ماده مخدر "شیشه " این روزها به بهانه ایجاد لاغری در باشگاه های بدنسازی زنان به راحتی عرضه می شود و زنان و دختران نمی دانند که در این میان احساس و مهر مادر بودن را تنها برای چند سایز لاغری در این باشگاه های بدنسازی فدا می کنند.

بنابراین مصرف مواد مخدر در کشور در حال رشد و الگوی مصرف این مواد نیز در حال تغییر است. افزایش تعداد معتادان، کاهش سن اعتیاد و فراگیر شدن اعتیاد و دست به دست هم دادن عوامل فردی، خانوادگی و اجتماعی مختلف برای عمق بخشیدن به بحران اعتیاد، شرایط و وضعیت بسیار نابه سامانی را برای کشور ایران فراهم آورده است. از این رو ضروری می نماید از ابعاد مختلف این مسأله بررسی و راه حل هایی برای ریشه کن کردن آن اندیشیده شود

اما همانطور که می دانید در گذشته قانونی برای مصرف کنندگان و توزیع کنندگان آن وجود نداشت اما به تازگی اعلام شده است که مصرف کنندگان و توزیع کنندگان شیشه و مواد صنعتی جدید محکوم به اعدام هستند.

اعدام، شدیدترین مجازات برای مجرمان است. کسی که مرتکب به جرمی می شود که مجازاتش مرگ است منطقش این است که در صورت مجازات این افراد، دیگر کسی جرأت ارتکاب این جرائم را نخواهد داشت و آمار جرائم کاهش می یابد، در حالیکه متاسفانه چنین نیست.

و هرچند که اهداف اصلی این سیاست کاهش میزان مصرف سرانه مواد مخدر؛جلوگیری از تغییر الگوی مصرف به مواد مخدر خطرناک تر؛ پیشگیری از سرایت بیماری های خاص ناشی از مصرف و وابستگی به مواد مخدر و انواع روان گردان؛کاهش عوارض اجتماعی ناشی از اعتیاد مانند طلاق، خشونت، بزهکاری و....؛ توان بخشی بیماران بهبود یافته و پیشگیری از بازگشت مجدد آنان به مصرف مواد مخدر و انواع روان گردان؛ استفاده بهینه از ظرفیتهای سازمانی غیردولتی، مراکز تحقیقاتی و پژوهشی و بخشهای تعاونی و خصوصی در جهت کاهش تقاضا است اما  به نظر من اعدام آخرین راهکار است.

با تصویب این قانون نقص هایی که پلیس در مبارزه و برخورد با تولید، توزیع و مصرف کننده های موادمخدر داشت، برطرف شده و اکنون پلیس، قانونی روشن برای برخورد با این افراد دارد. وشاید این قانون بتواند تا حدی موجب ترس توزیع کنندگان شود  چون هدف از هر مجازاتی، تنبیه و اصلاح مجرم است ااین درحالیست که طبق آخرین گزارشات، اعدام هیچ تأثیری در کنترل جرم ها ندارد.و ما در این زمینه تجربه  قانون اعدام برای هروئین را هم داریم بنابراین باید به دنبال راهکارها ی دیگری برای مبارزه با آن باشیم.

 چون بـهایی کــه خــانواده یک معتاد باید بپردازند، بسـیار ویرانگراست. اگر یکی از اعــضاء خـــانــواده در ایـــن زمینه مشکل داشته باشد، همه اعضای خانواده تحت تاثیر قرار میگیرند.این مسئله یک مشکل خانوادگی محسوب می شود چون بـر استــحکام، ثـــبــات، وحدت و سلامت فکری و جسـمی خانواده تاثیر میگذارد. بچه ها به خصوص بیشتر تحت تاثیراین مشکل قرار می گیرند. بنابراین اعدام راهکار مبارزه با معتادان  نیست.به هرحال فردی که به هر علتی  اعدام شود آثار سوآن نه فقط به خود او، بلکه، شامل همسر  و فرندان او هم می شود.

باید به هر انسانی فرصت تغییر و اصلاح داد. با اعمال قوانینی ، می توان فرصت اصلاح و شروع زندگی سالمی را به آنها داد.

البته این قانون فوایدی هم دارد. آن طور که من می دانم  طبق اصلاحیه جدید قانون مبارزه با مواد مخدر، معتاد مجرم است مگر این که گواهینامه تحت درمان داشته باشد. و مانند گذشته به چشم بیمار به معتاد نگریسته نمی شود. در قانون اصلاحی راهکارهایی برای درمان معتادان پیش بینی شده و به این منظور چندین مرحله برای درمان آنان در نظر گرفته شده است .

به نظر من جامعه باید به سمتی پیش رود که افراد به سمت مصرف اعتیاد نروند هرچند شاید برخی این را ایده آل بدانند اما غیر ممکن نیست. تقریبا بهبود معتادان به کریستال  بدون روش‌های درمانی حرفه‌ای امکان‌پذیر نیست. درمان می‌تواند به‌صورت‌های فردی، مشاوره گروهی و اصلاح رفتار  مؤثر باشد. به‌دلیل عوارض شدید جسمی ناشی از ترک این ماده مخدر بسیاری از مراکز درمانی، سم‌زدایی را پیشنهاد می‌کنند که این روش می‌تواند درد شدید ناشی از فقدان ماده مخدر در بدن را تا حدود زیادی خنثی کند.

در زمینه بازتوانی موثر نیز سازمانهای مسئول باید به مشاوره فردی یا گروهی؛ گروههای خود یاری؛ مشاوره به خانواده؛ درمان های نگهدارنده دارویی؛ درمان بیماری های جسمی و روانی؛ اشتغال و جامعه پذیری توجه کنند.