ایالت کرالا در هند به خاطر پوشش گیاهی، سواحل زیبا و مرداب‌هایش شهرت دارد. اطراف شهر مونار در کرالا، کوهستانی با ارتفاع حدود ۱۶۰۰ متر از سطح دریا وجود دارد که در آن محصولاتی مثل چای، قهوه و انواع ادویه تولید می‌شود. هوای این منطقه در اغلب فصل‌ها مه‌آلود و مرطوب است. همین ویژگی‌های جذاب باعث شده تا کرالا برای گردشگران به مقصد مناسبی تبدیل شود. شهرت اصلی مونار را گل‌های نیلاکورینجی رقم زده‌اند چون دیدن این گل‌ها آنقدر نادر است که فرصتش نصیب هرکسی نمی‌شود.
گونه‌ای خاص با دوره‌های گلدهی 16 ساله
نیلاکورینجی جزو گروهی از گیاهان به نام «Strobilanthes» است که حدود ۳۵۰ گونه‌ی مختلف دارد. ۵۹ گونه از این گیاهان در سراسر هند پراکنده هستند. اکثر گونه‌های این گیاه، چرخه‌های گلدهی متفاوتی دارند. این چرخه می‌تواند ۸، ۱۰، ۱۲ یا حتی ۱۶ ساله باشد. این درختچه‌ها در بیشتر مناطق کنار هم می‌رویند و چرخه‌های مختلف گلدهی باعث شده تا سال‌های متمادی هرکدام که موعدشان برسد شکوفه دهند و در نوبت بعدی، گونه‌ی دیگری جای آن‌ها را پر کند.
نام Neelakurinji به معنی «گل آبی رنگ» است. اکثر مناطقی که این گل‌ها در آن رشد می‌کنند، حفاظت شده هستند چراکه این گونه طرفدار بیشتری دارد. فصل گلدهی آن از ماه اوت شروع می‌شود و تا اکتبر ادامه دارد. بهترین منطقه برای تماشای این فرش آبی گسترده شده، منطقه‌ای به نام «Kurinjimala Sanctuary» در ۴۵ کیلومتری شهر مونار است.
تماشای گل‌ها در زمان شکوفه دادن، تجربه‌ای خاص و لذت‌بخش است چون انسان با خود فکر می‌کند احتمال دارد این آخرین باری باشد که می‌تواند این گل‌ها را ببیند و معلوم نیست ۱۲ سال بعد کجا خواهد رفت.
چرخه زندگی نیلاکورینجی از نظر علمی
در واقع نیلاکورینجی در طول عمرش فقط یک بار گل می‌دهد و بعد از آن می‌میرد. آنچه که این چرخه ۱۲ ساله را می‌سازد فاصله بین دو گلدهی نیست بلکه فاصله بین مرگ تا رشد و بلوغ دانه‌های حاصل از نسل قبلی است. این چرخه‌ی طولانی به نوعی مرتبط با تولید انبوه دانه‌ها است چون حیوانات تغذیه کننده از این دانه‌ها نمی‌توانند در این مدت همه‌ی آن‌ها را بخورند.
این گل در فرهنگ هندی‌ها و به ویژه بومیان منطقه نفوذ کرده است. علاوه بر چرخه‌ی طولانی گلدهی، امکان‌ناپذیر بودن پرورش مصنوعی این گونه گیاهی باعث می‌شود نجابت خاصی داشته باشد. تا جایی که ساکنان محلی باور دارند این گل نمادی از عشق و دوستی است. در افسانه‌های این مردم هم گل نیلاکورینجی حضور دارد. آن‌ها می‌گویند وقتی Muruga با Valli که یک دختر شکارچی بود ازدواج می‌کرد، حلقه‌ای از گل‌های نیلاکورینجی بر گردنش بود.
تاثیرات نیلاکورینجی روی زندگی مردم و فاجعه بزرگ
آخرین گلدهی این گونه خاص در سال ۲۰۱۸ بود و همین باعث شد که کل مردم کرالا به ویژه شهر مونار به نوعی با این موضوع درگیر شوند. همه‌ی اقامتگاه‌ها نوسازی شدند، رستوران‌ها را آماده کردند و دولت هم جاده‌ها را عریض‌تر کرد اما آنچه که انتظارش را نداشتند رخ داد. سیل ویرانگری در منطقه‌ی کرالا جاری شد و در پی آن، ۴۸۳ نفر کشته و هزاران نفر مجبور به تخلیه خانه‌هایشان شدند. بسیاری از جاده‌ها تخریب شد و ورود توریست به منطقه به شدت کاهش یافت.
بدترین آسیب سیل به گل‌های نیلاکورینجی بود چون این درختچه‌ها به حداقل ۱۰ روز آفتابی نیاز دارند تا شکوفه دهند اما درست در همان زمان، بارانی بی‌وقفه در حال بارش بود.
فرودگاه اصلی برای چندین روز بسته بود و به مدت یک ماه هیچ گردشگری وارد منطقه نشد. این مشکلات ادامه پیدا کرد و گل‌های نیلاکورینجی در نهایت در ماه سپتامبر گل دادند ولی کسی نبود که این صحنه را تماشا کند.
عسلی کمیاب و ارزشمند
وقتی گل‌های نیلاکورینجی به این اندازه طرفدار دارند، عسل به دست آمده از آن‌ها هم باید بسیار ارزشمند باشد. گلدهی انبوه نیلاکورینجی باعث می‌شود جمعیت بزرگی از زنبورها به منطقه وارد شوند. در همین دوره می‌توان عسلی کمیاب را به دست آورد. هرکسی اجازه ندارد در این منطقه عسل جمع کند و به همین دلیل پیدا کردن آن در بازار کار سختی است.
همین کمیاب بودن باعث شده مردم محلی باور داشته باشند این عسل خواصی ویژه دارد. می‌گویند این عسل جلوی سکته قلبی را می‌گیرد اما هنوز هیچ تحقیقی این ادعا را ثابت نکرده است. البته گل‌های مختلفی در منطقه رشد می‌کنند و نمی‌توان به صورت قطعی گفت کدام عسل به طور خالص محصول نیلاکورینجی است. وابسته به این که زنبور در چه منطقه‌ای پرورش داده شود، ۳۵ تا ۷۰ درصد آن می‌تواند شهد حاصل شده از نیلاکورینجی باشد.
برای گلدهی بعدی تا سال ۲۰۳۰ باید صبر کرد
با توجه به وجود الگوهای متغیر آب و هوا در منطقه، توسعه‌ی ساخت و ساز و کشاورزی، اهمیت حفاظت از این گونه‌ی گیاهی بیش از پیش احساس می‌شود. به همین دلیل از سال ۱۹۸۹ یک ان‌جی‌او به نام «Save Kurinji Campaign Council» تلاش می‌کند آگاهی مردم را درباره‌ی گونه‌های گیاهی نادر افزایش دهد. در نتیجه‌ی این کمپین‌های تبلیغاتی بود که دولت در سال ۲۰۰۶ تصمیم گرفت ۳۲۰۰ هکتار از مناطق اطراف مونار را زیستگاه نیلاکورینجی اعلام کند.
فعالان این نهاد غیر دولتی می‌گویند حتی اگر بتوانیم کمک کنیم یک نسل فقط یک بار گلدهی این گونه نادر را ببیند، کار ما ارزشش را دارد. به نظر شما هم تماشای گلدهی چنین گلی، ارزش این همه برنامه‌ریزی و صبر کردن را دارد؟
2121
نظر شما