در کوچه و خیابان و محافل عمومی وقتی پای صحبت مردم می نشینیم. هر کدام مدلی را برای حل مشکلات و مسائل کشور دارند که فکر می کنند، مسئولان اجرایی در دولت به علت مشغله زیاد تاکنون به آن راهکار فکر نکردند. این رویکرد نه فقط در عامه مردم بلکه در صحبت هایی خطبای نماز جمعه نیز به چشم می خورند.
جمعه هر هفته شاهدیم حدود ۹۰۰ خطیب جمعه پشت تریبون قرار می گیرند و تقریبا یک خط مشخصی شامل محکوم کردن اقدامات آمریکا، طعنه و کنایه به حامیان منطقه ای استکبار و در آخر سرزنش و ملامت مسئولان به علت بی توجهی به مشکلات مردم را در خطبه های خود بیان می کنند و تمام.
اما وظیفه امامان جمعه آیا فقط مطالبه گری است یا غیر از مطالبه گری برای خود مسئولیت اجتماعی دیگری نیز تعریف کردند و برای گره گشایی از مشکلات آن شهر یا منطقه آستین بالا زده اند؟ این روزها کشور ما بیش از مطالبه گری به حس مشارکت جویی و مسئولیت اجتماعی نیازمند است.
همه از مردم عادی تا مسئولان ارشد دولت مشکلات و مسائل و سختی ها را می دانند اما در وضعیت جنگ اقتصادی و کاهش فروش نفت اعتبارات دولتی آنقدر نیست که همه ۸۵ میلیون نفر ایرانی بنشینند و توقع کنند دولت به مشکلات آنها رسیدگی کند.
امامان جمعه هر شهر اگر نفوذ کلامی دارند، با الگو قرار دادن عملکرد امام موسی صدر در جنوب لبنان و رویکردهای جهادی روزهای اوایل انقلاب به میدان بیایند، مشکلات شهر را فهرست، حس مسئولیت و مشارکت اجتماعی را در عموم مردم شهر به ویژه اغنیا، ثروتمندان و سرمایه داران آن منطقه بیدار و از حل مشکلات کوچک شروع کنند و به مرور به مشکلات بزرگتر برسند.
طبیعتا این کار باید بدون رویکرد تبلیغاتی انجام شود و نگاه این باشد که از موفقیت های کوچک به موفقیت های بزرگ برسند، چراکه از قدیم گفتن «سنگ بزرگ برداشتن نشانه نزدن است».
در مجموع اگر امامان جمعه نفوذ کلامی دارند عیارش را در عمل نشان دهند.
۲۱۴۲۱۴
نظر شما