یکی آنجایی است که خانم آزاده نامداری را به سرقت ادبی متهم کرد و گفت که این مجری سابق تلویزیون نام کتابش را«خانمی که شما باشی» از نام کتاب من برگزیده و توضیحاتی در این رابطه داد.
جناب عسکری البته این را نگفت که همان وقت با پی گیری های سفت و سختی که انجام داد از انتشار آن کتاب جلوگیری کرد-این را آزاده نامداری همان وقت با گله از حامد عسکری در اینستاگرامش عنوان کرد - اما در این برنامه تلویزیونی عسکری طوری صحبت کرد که انگار مظلوم واقع شده و مثلا آزاده نامداری از این کتاب سود برده است.
مورد دیگر درباره حامد همایون است. جایی که عوامل و مجری برنامه با شیطنت خاصی متن ترانه «چیکه چیکه نم نمک بارون میاد» که حامد همایون خوانده را روی مانیتور نشان دادند و نظر حامد عسکری را در این رابطه جویا شدند.
حامد عسکری اما با تمسخر و از نگاهی بالا نه تنها به حامد همایون بلکه با نگاهی بالا به طرفداران همایون به این شعر نگریست و این خواننده را به استهزاء گرفت.
او پس از خواندن بخشی از ترانه مورد اشاره به مجری گفت:« به خدا قسم که ثانیه ثانیه این برنامه حرمت داره،چیه اینارو پخش می کنید».
عسکری در پاسخ به مجری برنامه که از او پرسید این ترانه و این قطعه در بین مردم طرفداران زیادی دارد و میلیونی دانلود شده در اظهار نظری عجیب تر گفت:«توی شهری که همه کورن و تو می بینی، تو بیماری».
او در آخر خطاب به مردم گفت:« مردم ایران به خدا حیف اینترنت، حیف وقتتون که صرف چنین آثاری می شه».
حامد عسکری جدای از این که خود را عقل کل حساب می کند توده نسبتا زیادی از مردم را کور می خواند.
از نگاه او بخشی از مردم کورند و اوست که می بیند و نتیجه می گیرد چون می بیند، پس بیمار است.
بیماری البته این نیست. بیماری چیز دیگری است. بیماری آن است که در یک برنامه زنده و در برابر بینندگان نسبتا زیاد تلویزیون، یک انسان، انسانی دیگر را به سخره گیرد.
از آن بدتر بیماری شدیدتر آن است که بخشی از مردم را کور بداند و خود را بینا و باز از آن بدتر و بیماری شدید تر آن است که برای مردم نسخه بپیچد که وقت خود را صرف آثار یک خواننده نکنند.
نه جناب عسکری، باور بفرمایید بیماری «این» نیست، «آن» است...
1717
نظر شما