معلم عاشق

اگر در آسمـــــان بینی صفــــــائی
ز عشق است و ز عشق بی­ ریــــایی

ملائک گر به حق عاشـــــق نبـودی
کجـــــا حامل به عرش کبــــریایی

اگر دریـــا نبـــــودش عشـق در دل
نبــودش بهــــر امواجش صــدایی

صبـــا گر عاشق صحــــرا نمی شــد
کجــا دیدی به دشت حـال و هوایی

اگر بلبــــل به گل عاشـــق نمی بود
نمـــی دیدی در او شـــور و نــوایی

اگر عشــــق را زعـــالم  بر گرفتــی
نخواهی دیــــد به عـالم ماســــوایی

تو هم عـاشق شو ای دل  بهر معشوق
اگر رنـــگت بود رنـــگ خــــدایی

بکن رنـــگ خودت از ماســوا دور
ببــــاید رنــگ شهـــــرت را زدایی

اگر عشقـــی به مردم  در دلت هست
کجـــــا برتن کنــی زریــــن ردایی

معلـــم عـــاشق است بر امر تعلـــیم
چو پیغمــــبر، به سختــــی مبتــلایی

بیـــــا با عشق میــــــزان کن امورت
مـــده از دست این رمـــز طــــلایی!

اگـــر از عشـــــق تو بی بهـره هستی
تـو خــود بـاشی به امـر خود بــلایی!

حنـــــای بـی دلان رنــــگی نــدارد
بیـــــا بر جو برای خــــود حنــــایی

کجـــا عاشـــق ز بزم عشق دور است
عـزیزم ره نه این است، تو کجـایی؟

کنـد عاشق خودش را محــو معشـوق
به عشـــق نبود دگرچـــون و چرایی

به هجـــــران سـر کند، نالد همیشـه
خــــدایا کی بـــــود امــر نهـــــایی

مکن شـــــکوه اگر عــــاشق تباری
بیــــــا جــــانم تو هــم از آنِ مـایی

به رســــــوایی کشد عشــق حقیقـی
کجـــــا بینی ورا حُجب و حیـــــایی

فــــدا کن هستی خود در رهِ عشــق
کـه عــــــالم را نمی بینـــــم بقــایی

مقـــــام عشق مقـــــام اولیـــــا دان
ببین در وجهـــــشان نور و ضیــــایی

خـــدایا رحم کن عشقم فزون کــن
ترحــــــم بر مــنِ یــک لاقبــــــایی

اگر هجـــــرم سر آید دوسـت دارم
بســــــازم بهـر معشـــــوقم بنـــــایی

وگر میــــــرم به راه عشــــق هر دم
خـوشـم دارم ز عشق دولت­ســــرایی

تو عشـــــق خود ز پـــــروانه بیاموز
«رضـا» خواهد کنـــد خود را فــدایی