طبیب پس از معاینه اظهار تاسف کرد که زخم سر قابل علاج نیست و زهر به مغز صدمه رسانده. تو آرام حرف طبیب را که می شنوی، انگار که خوشحال از این سخنان استقبال می کنی. دستور می دهی همه فرزندان جمع شوند. این آخرین دیدار با پدر است. می گویی که می خواهی برایشان وصیت کنی. همه جمع می شوند. «حسن»، «حسین»،« عباس»، «زینب»، «ام کلثوم» و... خانواده علوی همه جمع اند و برخی آرام اشک به چشم دارند؛
و این تنها بخشی از متن زیبای وصیت های توست که صدای همه انسانیت است برای همه تاریخ:
« ای فرزندان من! صبور و شکیبا باشید. مبادا به بهانه این که بگوئید امیرالمؤمنین کشته شده، اجازه دهید مردم در خونریزی فرو روند. مبادا کسی به خاطر کشته شدن من، کشته شود، مگر قاتل من؛ فقط با یک ضربه به او بزنید....
شما را به اتحاد و اتفاق سفارش می کنم و از نفاق و پراکندگی بر حذر می دارم، حق و حقیقت را همیشه پیش چشمتان قرار دهید. در همه حال، چه هنگام غضب و اندوه و چه در موقع رضا و شادمانی از قانون عدالت پیروی کنید.... عدل و انصاف را نسبت به ستمدیدگان فراموش نکنید و با ایثار و انفاق به یتیمان و درماندگان، خدا را خشنود سازید...
ای فرزندان من! از نشست و برخواست با فرومایگان و ناکسان دوری کنید و با مردم صالح و متقی همنشین باشید، اگر در زندگی امری پیش آید که پای دنیا و آخرت شما در میان باشد از دنیا بگذرید و آخرت را بپذیرید.
با مردم به رأفت و مهربانی و خوشروئی و حسن نیت رفتار کنید و خدمت به همنوعان را منش خود کنید، کودکان خود را نوازش کنید و بزرگان و سالخوردگان را محترم شمارید...»
وصیتت را با جمله « لا حول ولا قوة الا بالله العلی العظیم» به پایان رساندی و ناگهان از هوش رفتی. اما پس از لحظه ای چشمانت را نیمه باز کردی و گفتی:
« ای حسن! سخنی با تو دارم، امشب، آخرین شب عمر من است. مرا با دست خود غسل بده و کفن بپوشان و خودت مباشر اعمال کفن و دفن من باش و بر جنازه من نماز بخوان و در تاریکی شب دور از شهر کوفه، جنازه مرا در محلی گمنام به خاک سپار تا کسی از محل قبر من آگاه نشود. »
گزارش پیشین خبرآنلاین از شب ۱۹ ماه رمضان سال ۴۰ هجری قمری را با عنوان: آخرین میهمانی که با «سر»نوشت؛ شب قدر است و طی شد نامه هجر بخوانید.
/۶۲۶۲
نظر شما