آسمان امن برای جزیره ثبات

مهدی نصراحمدی

ایران به رغم همه مسائل برآمده از تحریم و فشارهای فزاینده آمریکا و متحدان اش هنوز در نگاهی از ورای مشکلات روزمره همان جزیره ثباتی است که بود؛ با همان آسمان امن که در سه دهه گذشته هیچ آفندی نتوانسته امنیت اش را به مخاطره بیاندازد.

این وصف کلی حالا برای جزیره ای در آستانه خلیج فارس و در قرابت با تنگه هرمز معنایی متفاوت یافته است. با وجود آنچه لشکرکشی ناوها و نظامیان آمریکایی به خلیج¬فارس خوانده شد؛ ساحل زیبای کیش هنوز و همچنان جایی است برای لذت بردن از طبیعت در آسایش و آرامش؛ نه فقط برای ایرانیان که حتی برای گردشگرانی از دیگر کشورها و باید گفت که بر اساس محاسبات، دست¬ خوش تغییر شدن این وضعیت امری بعید می¬نماید.
اما برای آنهایی که از فاصله ای دور این جزیره ثبات را برای سفر انتخاب می کنند همچون سفر به هر مقصد دیگری یک مسئله در صدر اهمیت قرار دارد؛ امنیت آسمان و پرواز.
کیست که نداند تحریم های ظالمانه در طول دهه ها چگونه صنعت هوایی ایران را در مضیقه قرار داده است. واقعیتی که هست و با این حال از مسئولیت مدیران برای حداکثر بهره گیری از حداقل امکانات و نیز حفظ امنیت مسافران با انجام پروازهای سلامت نمی کاهد.
حمل و نقل هوایی به رغم تبلیغاتی که در چند سال اخیر و پس از انعقاد برجام از سوی طیفی از منتقدان دولت انجام می شد کالای لوکس نیست. بلکه سال ها است در جایگاه یکی از نیازهای اساسی و روزمره مردم قرار گرفته است. علاوه بر آنکه به عنوان یک زیرساخت می تواند در خدمت رشد و توسعه گزاره های اقتصادی دیگر از صنعت گردشگری تا طیف متنوعی از دیگر صنایع تولیدی و خدماتی قرار گیرد. شاید به همین دلیل بود که دولت حسن روحانی ترجیح داد در اولین قدم پس از تصویب برجام انعقاد قراردادهای خرید هواپیماهای پهن پیکر «بویینگ»، «ایرباس» و «ای تی آر» را در دستور کار قرار دهد. قراردادهایی که در نیمه راه اجرایشان با مخاطره خروج امریکا از برجام و وضع مجدد تحریم های یک جانبه علیه ایران مواجه شدند.
حالا ناوگان هوایی ایران یک بار دیگر در شرایطی قرار دارد که باید بتواند از تمام ظرفیت های مهندسی اش برای بهترین بهره وری استفاده کند. نه فقط تامین قطعات که حتی شنیده شده سوخت گیری هواپیماها در برخی مسیرهای برون مرزی نیز از جمله مشکلات پیش رو هستند. هیچ کدام از این واقعیت ها اما برای مدیران شرکت های هواپیمایی در پاسخگویی به مطالبات مسافران کارساز نیست. چنان که مثلا در چنین شرایطی آزمون های ایمنی هواپیماها پیش از هر پرواز وقت گیر تر از هر جای دیگری هستند، اما مسافران نمی توانند از تاخیر در پروازها گلایه نکنند.

با همه این واقعیات به جزیره کیش برگردیم؛ منطقه آزاد تجاری که از سال 1370 با بکار گیری تنها دو فروند هواپیما شرکت هواپیمایی خاص خود را داشته است و حالا با وجود خارج کردن 2 فروند هواپیمای توپولف از ناوگان خود دارای 5 هواپیمای فعال از مجموع 12 فروند هواپیمای مسافربری است و مسافران را میان کیش و 22 شهر و 8 کشور جابجا می کند. سال گذشته نیز مدیرعامل سازمان منطقه آزاد کیش اعلام کرد که در راستای توسعه و نوسازی ناوگان هوایی کیش ایر قصد دارند ۶ فروند هواپیمای «ای تی آر» خریداری کنند.
نزدیک به ده روز پیش بود که مسئولیت مدیریت ایرلاینی با این مختصات بر عهده فرزانه شرفبافی قرار گرفت؛ از نخستین و معدود زنان فعال در صنعت هوایی که آزمون خود را در بیش از یک سال و نیم بر عهده داشتن مسئولیت هواپیمایی جمهوری اسلامی ایران پس داده است. تجربه ای که همچون عملکرد هر مدیر دیگری نمی توان آن را از هر گونه نقصان مبری دانست. اما با وجود مشکلات تحمیل شده ناشی از مسائلی همچون تحریم آنقدر بوده که در هنگام تودیع اش به دلیل تغییر و تحولات تابع تغییر در رأس وزارت بگویند که از او کارنامه عملکرد قابل دفاعی باقی مانده است. بماند که گاه نگاه های جنسیت زده سعی کردند عملکرد او را از پشت عدسی بزرگ نمای مشکلاتی همچون تاخیر پروازها (با وجود دلایل پیش گفته) ببینند.
این درست که «کیش ایر» پیش از شرف بافی نیز اولین شرکت هواپیمایی ایرانی بود که توانست گواهینامه استاندارد ایمنی هوانوردی IOSA را دریافت کند. اما ویژگی هایی در این زن متخصص وجود دارد که می تواند همچنان بر استانداردهای این شرکت بیافزاید. دکترای هوافضای دانشگاه شریف ، 20 سال سابقه در مسئولیت هایی همچون مدیرکلی پژوهش و بهسازی منابع انسانی هما، ریاست مرکز آموزش و بهسازی منابع انسانی هما و ریاست ارشد تضمین کیفیت در مهندسی و تعمیرات هما از جمله تجربیاتی است که می تواند مسیر او را برای رسیدن به این هدف هموار کند. شرفبافی اولین بودن های زیادی را در رزومه کاری خود دارد. اما اگر بپرسند که آیا همه این ویژگی ها برای فائق آمدن بر مشکلات پیش روی یک شرکت هواپیمایی خصوصی در چارچوب مسائلی که پیش روی کلیت صنعت هوایی ایران قرار دارد، کافی است یا خیر باید گفت که او در این جایگاه و برای حفظ آسمان امن برای کیش و شرکت هواپیمایی اش به پشتکاری خستگی ناپذیر نیاز دارد. مرور تجربه زندگی این مدیر 46 ساله نشان می دهد که او با این ویژگی ها بیگانه نیست و می شود به سفری آسوده تر از گذشته به قلب همیشه تپنده خلیج فارس امیدوار بود.