مدیرانی برای ناکام کردن

دو سال پیش در بعد از ظهری تابستانی با محمدرضا طالقانی گفت‌وگو کردم و او بدون ‌بغض برای کشتی آرزوی موفقیت کرد با آنکه می‌دانست توفیق به این رشته لبخند نخواهد زد. او همه بی‌مهری‌های بزرگان کشتی را لمس کرد؛ اما به این دلیل مشخص از فدراسیون رفت که نمی‌خواست جز خدا دور کسی دیگر بگردد. طالقانی آن زمان، یک سالی بود که از فدراسیون جدا شده بود و از خیلی‌ها گلایه داشت. اما فدراسیون کشتی دوباره اصرار داشت روزهای بدون طالقانی را تجربه کند.

با آمدن یزدانی خرم، آدم‌هایی که حاضر نبودند با طالقانی کار کنند یکی یکی قدم به فدراسیون گذاشتند تا بچه قدیمی پامنار را دلیل همه اتفاقات منفی گذشته بدانند. آدم‌هایی که البته بعد از چند هفته و چند ماه، دانستند که نمی‌توانند کار کنند و به مرور میدان را خالی کردند تا موفق‌ترین رئیس فدراسیون بعد از انقلاب که در بدترین و فاجعه‌آمیزترین تصمیم مدیریت ورزشی مجبور به حضور در این فدراسیون شده بود، تنها بماند و همه ناکامی‌ها یکجا به گردن او بیفتد. مردی که حضور ناموفق ما در المپیک، ناکامی تیم ملی در جام‌جهانی و در یک کلام شیب تند رو به پایین افتخارات و عناوین ریز و درشت به پای او نوشته شد. حالا یزدانی‌خرم، مردی که والیبال ایران را از پایین‌ترین رده به اوج رساند، در کشتی یکی از ناکارآمدترین مدیران ورزشی جلوه داده می‌شود تا همه از منتقمی به عنوان جانشین او یاد کنند.

ناکامی یزدانی خرم البته ناکارآمدی مدیریت ورزشی او نیست که او قدرتش را در مدیریت به رخ همه کشاند. او آدمی از جنس کشتی نبود تا اهالی کشتی را بشناسد و بداند چقدر باید به قول بعضی آدم‌ها بی‌اعتنا باشد و تا چه حد روی قول آنها حساب باز کند. تا بداند چقدر در این میدان تنها می‌شود که قبل از او طالقانی و امیر خادم با آنکه از این جنس بودند، تنهایی را حس و تجربه کرده بودند. این ناکامی بدون تردید باید به حساب مدیریت ورزش نوشته شود. مدیریتی که تخصصی شگفت‌انگیز در ناکام کردن مدیران موفق دارد و یکی از مدیران موفق را در فوتبال به تباهی کشاند.

مدیریت ورزش این بار هم در ناکام کردن مدیران کامیاب، موفق نشان داد تا نام یزدانی‌خرم از کشتی پاک شود و نمره مدیریتی او در بین اهالی ورزش، کم. این ضد هنر سازمان ورزش را باید نقطه عطفی در روزهای تلخ ورزش بدانیم. روزهایی که ورزش آرزو می‌کند کاش اصلاً وجود نمی‌داشت. تغییر در تشکیلات کشتی محتمل‌ترین اتفاق این روزهاست. بزرگان کشتی که اختلاف نظرشان ریشه در تاریخ دارد و ‌باعث شده در هیچ دوره‌ای آنها را کنار هم نبینیم، این بار هم منتظرند رئیس معرفی شود. آنها بزرگ‌ترین دلیل برای همه اتفاقات این رشته‌اند و شاید روزی به همه پرسش‌های چند سال اخیر پاسخ دهند.