روزگاری با هم رفیق بودیم که ستون رفاقت روی معرفت بنا شده بود. هیچکس از رفیقش توقع نداشت و از آنطرف هم،هیچکس برای رفیقش کم نمی گذاشت.
خاطرات آن روزگاران قدیم ، هنوز رسوبهایش در جان رفقای قدیمی مانده است. ما دُردکشان شراب رفاقتیم. شرابی که مستی اش هرشب فزونتر از شب پیش است. آنها که خمار مستی شان ،هوش را کاملا از سرشان برد، دست از دنیا شستند و رفتند و جماعتی هنوز مانده اند و "منهم من ینتظر".
با دنیای دوست نداشتنی ورزش، هم بیگانه ام و هم بیگانه نبستم. از آن جهت که این حالات را می شناسم با آن بیگانه نیستم و از آن روی که اصلا دوستش ندارم ،با آن بیگانه ام. حاشیه هایش زجرآور است. هیچ رقم با روزگار رفاقتهای قدیم سنخیت ندارد. آدم با آن حال نمی کند که هیچ،حال آدم را بد هم می کند. علی مرادی اما، توی این عالمی که دوستش ندارم رفته اما هنوز دوست داشتنی مانده است.
در متن و حاشیه های اخیر انتخابات فدراسیون وزنه برداری،یک دعا بیشتر نداشتم: اگر علی،همان علی قبلی خواهد ماند،کاش رئیس شود و اگر نخواهد ماند،کاش رقیبانش که با رفاقتهای قدیمی ، سر رفاقت ندارند پیروز شوند و وزنه برداری را هم ببرند روی تخته ای که قهرمانی اش بوی رفیق نمی دهد.
حالا علی مرادی مانده است و فدراسیون وزنه برداری. و سهم من از ریاست او همین که هر وقت یادش می افتم، در خیالم ببرمش روی تخته رفاقت سالهای دور.
1717
