شهرهای بسیاری در دنیا هویت را برای خودشان معنا کرده اند. از سر درهای ایستگاه های متروی پاریس با قدمتی 110 ساله گرفته تا کیوسک های قرمز تلفن های لندن. این طور است که تصاویر سردرها و کیوسک های یاد شده بر روی کارت پستال های توریستی پاریس و لندن نقش می بندند و توریست ها برای هریک کارت ، یک پوند و یک یورو می پردازند.
از زمانی که شهردار تهران به این سمت منصوب شده است، تلاش های بسیاری برای هویت بخشی به تهران انجام داده است. با این حال به غیر از چند مورد جزئی، به جرات می توان گفت بقیه این تلاش ها عقیم مانده است. اجازه بدهید به دو مورد اشاره کنم.
نوروز یکی دو سال پیش بود که ساعت های شهری به ظاهر طراحی شده ای در جای جای معابر تهران نصب شد. ساعتی پایه دار که یک گلدان هم در کنار آن خودنمایی می کرد. این مبلمان شهری، بیننده را به یاد ساعت های فیک (تقلبی) رولکس می انداخت که این روزها در دست های هر کس می توان دید. چنین طراحی و اجرای ناشیانه همراه با متریال نامرغوب، نه تنها شهر را زیباتر نکرد و نمی کند، بلکه باعث افت سطح سلیقه مردم نیز می شود.
مثال دوم به چراغ های پایه دار پروژه ملی تونل توحید بازمی گردد. بازهم یک رولکس تقلبی دیگر. با این تفاوت که این بار طراح تلاش کرده است، از مدل های آرنوو تقلید کند. تقلیدی به شدت ناشیانه و سردستی. آن چه مسلم است این چراغ ها تا یکی دو سال دیگر از دور خارج می شوند و چراغ هایی دیگر جایگزین آن ها خواهد شد.
پرسش این جاست که شهرداری تهران چرا مبادرت به طراحی و ساخت مبلمان شهری کامل و زیبایی نمی کند که تا دهه ها باقی بمانند و به عنوان هویت شهر شناخته شوند؟ آیا تهران ما ارزش چراغ هایی از جنس مفرغ و برنز را ندارد و آیا هنرمندان ما توان طراحی چنین مبلمان شهری را ندارند؟ علت این کوتاهی ها و هدر دادن سرمایه های ملی - اعم از مادی و معنوی - چیست؟
نگاه کنیم به چراغ هایی که در شهری چون برلین در جای جای شهر خودنمایی می کنند. آن هم شهری که در جنگ جهانی دوم تقریبا با خاک یکسان شد و تنها در عرض 60 سال مجددا به یکی از شهرهای توریستی و مهم دنیا تبدیل شد. بی تردید هریک از این چراغ ها اثری زیبا و هنرمندانه اند که علاوه بر باشکوه تر کردن چهره شهر، نشان از حساسیت مسئولان برلین به هویت شهر دارد.
تهران ما علاوه بر خیلی چیزها که ندارد؛ از یک چیز عمده نیز بی بهره است: هویت
کد خبر 128989
نظر شما