۷ نکته درباره سفر رییس جمهور به آمریکا

سفر آقای رییس جمهور به سازمان ملل در آمریکا به پایان رسید. خسته نباشند ، زحمت زیادی کشیدند. اما ای کاش رییس جمهور به این دلایل امسال به این سفر نمی رفت:
۱- همه در داخل متفق القول بودند که در شرایط تحریم و با ویژگی عکس دو نفره‌ی محور آقای ترامپ، در این سفر مذاکره ای بین رییس جمهور ایران  و آمریکا صورت نمی گیرد. مقدمات رفع تحریم هم انجام نشده بود. موضع رهبری انقلاب هم که تعیین کننده سیاست در ایران در مورد عدم مذاکره است نیز معلوم وعلنی بود.
۲- با تبلیغات گسترده ای که در سطح جهان شده بود و محور همه آنها گفتگوی ایران و آمریکا بود، توقع جهانی و داخلی به سمت مذاکره فلش نشان می دادند و مهمترین سوال این بود که آیا روحانی و ترامپ مذاکره می کنند یا نه ؛ این فشار تبلیغاتی غیر متعارفی بود که بر روی ایران قرار گرفته بود.
۳-  وقتی می دانیم مذاکره ای قرار نبوده در کار باشد ، بهترین راه برای خواباندن این فشار بین المللی، پایین آوردن سطح مشارکت ایران بود. وزیر خارجه می توانست همه کارهایی  راکه آقای روحانی کرد انجام دهد اما ایران زیر فشار قرار نگیرد.
تا بحث رفتن رییس جمهور مطرح شد، سطح توقعات به مذاکره و حل مشکل تحریم پیش رفت. همان چیزی که قرار نبود انجام شود و مذاکره صوری  به نفع ایران هم نبود.
۴- در این سفر ، اروپا و به خصوص فرانسه که از قبل طرحی ارائه کرده بودند و کلی وقت و امید به آن بسته شده بود، به جای ادامه پیگیری عملیاتی آن، موضوع را به دیدار روحانی و ترامپ چرخاندند. طرح فرانسه با پیگری های تلفنی از داخل بهتر به نتیجه می توانست برسد. تکرار ملاقاتهای آقای مکرون و حتی دیدار نخست وزیر انگلیس و صدر اعظم آلمان بار سنگینی بر دوش آقای روحانی گذاشت. همه تحت تاثیر این تبلیغات بودند که دنیا بسیج شده  تا با دیدار روحانی ترامپ مشکل را حل کنند و این ایران است که نمی پذیرد. این به نفع مردم و دولت ایران نبود.
۵- استفاده از تریبون جهانی کاری بس مفید است. اما آقای ظریف می توانست همه کارهای خوب رسانه ای آقای روحانی را انجام دهد، ولی فشار نه گفتن رییس جمهور که نه درستی بود را ایجاد نکند. این را هم فراموش نکنیم که وقتی ما از تریبون سازمان ملل و رسانه های خارجی بهره میگیریم، همزمان در همان جلسات و کنفرانسها دشمنان ایران استفاده بیشتری می کنند.ضمن آن که در عصر ارتباطات اگر حرف مهمی وجود داشته باشد رییس جمهور از داخل ایران هم می تواند بزند.
۶- رفتن روئسای اروپایی و یا سایر کشورها که تعداد زیادی هم نیستند با رفتن رییس جمهور ایران فرق می کند. آنها همیشه می روند و با رییس جمهور آمریکا دیدار می کنند. و اصلا یک اتفاق تلقی نمی شود. رفتن امسال رییس جمهور ایران که در اوج فشار بی رحمانه حداکثری تحریم های آمریکایی بود یک اتفاق بود. و آن اتفاق مذاکره بود که به نفع ایران نبود.
۷- ایران امسال دست پُری در مقابل آمریکا داشت. گروه ب به هم ریخته بودند. پهپاد آمریکایی زده شده بود. کشتی انگلیسی در آبهای ایران بود. آرامکو را یمنی ها زده بودند و دنیا آن را کار ایران قلمداد می کرد. وقتی قرار مذاکره نبود، رفتن آقای روحانی باز کردن این مشت پر تلقی می شد.
دیپلماسی البته باید فعال باشد. همه کسانی که در سازمان ملل صدای مردم ایران بودند، خسته نباشند. شاید دیدگاه من مخالفان زیادی داشته باشد اما گفتن نظرات مختلف هم مفید است.

* منتشر شده در کانال تلگرام نویسنده