آن سال ها دوره دبیرستان، چهار ساله بود. دانش آموزان سوم راهنمایی که وارد مقطع بالاتر- دبیرستان- می شدند از بین-اگر اشتباه نکنم- پنج رشته ادبیات و علوم انسانی،علوم تجربی ، کشاورزی ،بهداشت و فنی-حرفه ای یکی را انتخاب و دوره چهار ساله دبیرستان در آن رشته به تحصیل خود ادامه می دادند.
البته ماجرا این گونه بود که دانش آموزان درس خوان و زرنگِ فارغ التحصیل سوم راهنمایی مجاز به انتخاب تمام رشته های ذکر شده در مقطع دبیرستان بودند اما ضعیف ترها بنا به نمره های کسب شده و معدل، مجاز به انتخاب رشته های کمتری می شدند.
مثلا رشته علوم انسانی را معمولا همه مجاز می شدند و طبعا این رشته درسی، شلوغ ترین رشته بود.
در دبیرستانی که من وارد آن شدم تعداد دانش آموزانی که مجاز به تحصیل در رشته علوم تجربی بودند به 15 نفر نمی رسید اما بر خلاف آن سه کلاس حدودا 40 نفره علوم انسانی تشکیل شد!
یعنی 15 نفر در مقابل 120 نفر،خب تفاوت خیلی بود. من اما که مجاز به انتخاب تمام رشته ها بودم و به ادبیات علاقه ویژه ای داشتم مانده بودم در کلاس های شلوغ و پر سروصدای علوم انسانی حضور یابم یا در میان جمع خلوت و خوب بچه زرنگ های علوم تجربی باشم.
در آن شرایط انتخاب سختی بود با این حال و با این که خانواده ام به دلیل همان شرایطی که عرض کردم تمایل داشتند در رشته تجربی درس بخوانم اما وقتی دیدند به این رشته علاقه ای ندارم با تحصیلم در ادبیات و علوم انسانی موافقت کردند.
در خاطرم هست که از جمع بی شمار بروبچه های سوم راهنمایی تنها دو نفر بودیم که مجاز به انتخاب رشته تجربی شدیم اما وارد علوم انسانی شدیم، به بیانی دیگر تنها دو نفرمان با انتخاب و اختیار خودمان در این رشته وارد شدیم و بقیه تقریبا راه دیگری جز این رشته نداشتند چون اصلا مجاز به انتخاب رشته های دیگر نبودند.
بگذریم خواستم عرض کنم اگر کسی بخواهد درس بخواند و خانواده اش هم به او اطمینان داشته باشند می تواند در هر اوضاع و احوالی و شرایطی کار خودش را انجام دهد. من و دوستم در میان بچه شرها و پرسروصداها بودیم. آنها کار خودشان را می کردند بنده خداها کاری هم به کار کسی نداشتند و ما هم کار خودمان؛خدا را شکر ما دوتا که از لحاظ درسی عاقبت به خیر شدیم!
نظر شما