هیتلر هفتم مارس به پارلمان رایش (آلمان) رفت و نمایندگان را که عموما از اعضای حزب ناسیونال سوسیالیست کارگران آلمان (نازی) به رهبری او بودند در مورد دستوری که داده بود توجیه کرد.
هیتلر به نمایندگان پارلمان گفت که همسایگان آلمان باردیگر باهم برضد آلمان به هم نزدیک می شوند و ما نمی توانیم ساکت بنشینیم. ما باید حقوق و شئون برابر با قدرتهای دیگر داشته باشیم و این را کسی به ما نمی دهد باید خودمان آن را به دست آوریم.
وی افزود که از این لحظه آلمان را مقیّد به رعایت هیچ یک از قراردادهای منعقده بعد از جنگ جهانی اول نمی داند.
همان روز و پس از انتشار این اظهارات هیتلر در رسانه ها، دولت فرانسه با انگلستان تماس گرفت، ولی انتونی ایدن وزیر امور خارجه انگلستان تنها به محکوم کردن لفظی حرف و عمل هیتلر بسنده کرد و این کار بر جرات هیتلر افزود. از تماس نخست وزیر فرانسه با استالین هم چیزی عاید نشد.
در نهم مارس 1936 دولت انگلستان اعلام داشت که در شرایط موجود نمی تواند به فرانسه کمک نظامی برساند تا هیتلر را با زور وادار به رعایت قراداد «لوکارنو» و خروج واحدهای آلمانی از راینلند کند و به این ترتیب فرانسه را کاملا مایوس کرد.
در همین روز هیتلر در یک اجتماع سیصد هزارنفری در مونیخ گفت که «تاریخ» بعدا درباره این اقدام او (نادیده گرفتن قراردادهای پایانی جنگ جهانی اول) قضاوت خواهد کرد.
نظر شما