سیدهادی نژاد حسینیان وزیر وقت صنایع سنگین در گفت و گویی با مجله اتاق بازرگانی تهران در رابطه با فلسفه به وجود آمدن وزارت صنایع سنگین اینگونه توضیح داده است: « قابل توجه است که از صنایع سنگین هم برداشت‌های متفاوتی وجود دارد.آن روزها یک برداشت این بود که صنایع سنگین برای ساختن و به وجود آوردن کارخانجات و صنایع بزرگ و به اصطلاح همان غول‌های صنعتی به وجود آمده وباید بخش‌های دیگر صنعت کشور را تحت پوشش بگیرد. اما من آن روزها فکر می‌کردم، صنایع سنگین یعنی صنعتِ صنعت ساز. یعنی صنعتی که بتواند تجهیزات و ماشین‌آلات صنایع دیگر را بسازد. بعد از پیروزی انقلاب و مخصوصا در دوران جنگ ایران و عراق دخالت دولت در امور اجرایی و تصدی گری باعث شد که حجم دولت به شکل گسترده‌ای رشد کند. به همین دلیل هر سال تعداد کارکنان دولت بیشتر شد و بروکراسی دولت هم فزونی یافت. »
او افزود: « در مورد وزرات صنایع هم تعداد کارکنان هر سال زیاد شد. در بخش صنعت هم وزارت صنایع و معادن تبدیل به سه وزارتخانه شد. تعداد زیادی از واحدهای صنعتی ملی شد، در همین حال به دلیل اجرای سیاست چند نرخی، دولت مجبور شد تمام فعالیت‌های صنعتی را توسط وزارتخانه‌های صنعتی کنترل کند. چون ارز یارانه‌ای به واحدهای صنعتی می‌داد. بنابراین تمام اسناد خرید ماشین‌آلات و تجهیزات و همچنین مواد اولیه کارخانجات که از خارج می‌آمد، باید توسط وزارت صنایع مربوطه یا وزارت بازرگانی کنترل می‌شد. این شیوه تا پایان جنگ ایران و عراق ادامه داشت و کمی پس از آن، برنامه نخست پنج ساله توسعه تدوین شد. »
نژاد حسینیان در ادامه گفته های خود بیرون آمدن وزارت صنایع سنگین از دل وزارت صنایع را مود اشاره قرار داده است: « در برنامه پنج ساله اول، سیاست دولت سیاست تعدیل اقتصادی بود تا از حجم و نقش تصدی گری دولت کم شده، از تعداد کارخانه‌ها کم شده و در کل، شرایط جدید اقتصادی برای کشور ایجاد شود. تشکیل وزارت صنایع سنگین نتیجه سیاست‌های دوران جنگ بود که دستگاه‌های دولتی بیشتر شوند و دخالت دولت در امور زیر بنایی و سرمایه گذاری‌ها و.... روز به روز بیشتر شود بنابراین چون دولت قصد داشت که صنایع را توسعه داده و سرمایه گذاری بیشتری انجام دهد به همین دلیل وزرات صنایع سنگین از دل وزارت صنایع بیرون آمد. البته این تغییرات تا حدودی، به عقاید وزرای مربوطه هم باز می‌گشت. »
/36
نظر شما