نه تنها خاموش ننشستند و به تامل در احوالات خود مشغول نشدند که این بلای ناگهانی را هم فرصتی شمردند برای اظهار فضل. هنوز معلوم نبود این ویروس هولناک از کجا سر و کله اش پیدا شده و قرار است چه بلایی بر سر مردم دنیا بیاورد جهان را به دو قسمت ماقبل و مابعد کرونا تقسیم کردند و از جهان پساکرونایی سخن گفتند. تا این جایش هم مشکل خاصی نبود. به هرحال هر که را شغلی است در عالم و این بزرگواران هم از این طریق روزگار می گذرانند اما وقتی به برکات کرونا اشاره کردند و با لبخندی امیدوارانه از رنسانسی سخن گفتند که به زودی طومار جهل و خرافه را درهم می پیچد و خرد نقاد را به ارمغان می آورد و سیاستمداران را سر عقل، و مردم را مهربان تر می کند، معلوم شد بازهم کمافی السابق بر اوهام خود می تنند و کاری به آن چه در عالم واقع اتفاق می افتد ندارند.
این دوستان مثل همیشه خانه شان ابری است و گمان می کنند یکسره روی زمین ابری است. در اوهام آن ها هشت میلیارد انسان هم اکنون در قرنطینه هستند و بی آن که ذره ای دغدغه معاش داشته باشند مشغول اندیشیدن به جهان پساکرونایی هستند. همه منتظرند تا این دوستان فرهیخته به آن ها فیلم و سریال و کتاب و موسیقی مناسب معرفی کنند تا اوقات قرنطینه را به نحو احسن پشت سر بگذارند.
اگر یکی از این نوابغ تئوری پرداز خود به کرونا مبتلا می شد و از روی تخت بیمارستان چنین افاضاتی را تحویل ما می داد شاید سخنش اندکی قابل تامل بود و یا اگر عزیزی از عزیزانش را از دست می داد و مجبور می شد در سکوتی مرگبار آن ها را به خاک بسپارد و بازهم از برکات کرونا می گفت اوضاع فرق می کرد اما در آرامش کامل و با بی دردی تمام به تحلیل یکی از فاجعه بارترین مصائب بشری نشستن نتیجه اش همین مضحکه ای می شود که می بینید.
اصلا یکی از دلایلی که بسیاری از روزنامه ها و مجله ها و رسانه های ما در سال های اخیر بی رونق شده اند ازدیاد سخنانی از این دست است. سخنانی که هیچ ربطی به عالم واقع ندارند و دلخوش کنک مشتی روزنامه نگار حراف و متوهم اند. در جهانی که بسیاری از ساکنانش حتی امکان رعایت بهداشت را در حد و اندازه معمولش ندارند و در همین مرز پرگهر میلیون ها نفر رزق و روزی خود را روزانه تهیه می کنند این حرف ها چه دردی را دوا می کند؟
کرونا اگر برای این دوستان فرصتی است برای فیلم دیدن و کتاب خواندن و موسیقی گوش کردن برای میلیون ها نفر مرادف است با وحشت و گرسنگی و استرس. نمی گویم به جای این حرف های بیهوده دست چند افتاده را بگیرید و گره از کار بیچاره ای بگشایید که این شیوه فتیان است و شما را به این عوالم چه کار. اما می توانید چندصباحی خاموش بنشینید و به جای نسخه پیچیدن برای عالم و آدم و نمک پاشیدن بر زخم فرودستان و ناامیدان به کار و بار خود بپردازید و اگر یار شاطر نیستید دست کم بار خاطر نباشید.
* منتشر شده در روزنامه شهرآرا . ۱۹ فروردین ۱۳۹۹
نظر شما