مُلمَعی درباره کرونا

کـــرونا ای ز عاطفـــه تـــو به دور         لکَ منــــّا ویلتــــا و ثُبــــور

تو بچیـــدی بس گـــلی از مــــا             لست والله ذا احســاس و شعــور

همه در خانه، کی کسی بیـرون!        قد مُنعنا فی الشوارع  لِعبور

تو هیـــــولائی و تو رســــــوایی              زِدتَ فی قلبنا تعب و نفـــور

بس پلیـــدی و بس گرفتی جــــان        قـد وصلتَ دیـــــارنا بقبـــــــور

من چـه گویم ز خیــــمِ بد از تــــو          منّا اخـــذتَ عافیـه و سرور

گرچــــه بسیار حـــادثه به جهــــان        صرت فــرداً فی زمن و دهـور

سنگدل چون تو کی بدیدم من          لیس فی قسوتک نقص و فتور

گور خود گم کن، زین دیـار گذر         حبــــّـذا ذاک (1)  زائـــر و مـزور 

این «رضـــــا» بهر راحتی از تـــو          لاذ بــــالله و استعــــــان بنذور

(1) حین ذاک