چرا نباید از پایمردی ها، خستگی ناپذیری ها،خون دل خوردن ها، «بودن» ها و «نبودن» ها، و بزرگی های مردی گفت که عشق را معنا می بخشد؛ عشق به کارش و عشق به همکارانش و عشق به هموطنانش.
این یادداشت را در حالی می نویسم که واهمه دارم از تفکرات منفی بافِ منفی نگر؛نکند برداشتی شود؛نکند این حرف ها به چیز دیگری تعبیر شود.
دل را به دریا می زنم. پیهِ این حرف ها را به تن می مالم. تعریف درست از انسانی وارسته که خجالت ندارد.
حرف حق که ترس ندارد. آن بیت معروف بالای لوگوی مجله خاطره انگیز و به یاد ماندنی گل آقا را فراموش نمی کنم هرچند می دانم با آن فاصله ها دارم:«یک زبان دارم دو تا دندان لق / می زنم تا می توانم حرف حق».
استاد حسین واحدی پور42 سال است روزنامه «خبرجنوب» را بنیان نهاده؛ از سخت ترین روزهای ابتدای انقلاب تا ایام نفس گیر جنگ و بمباران و موشک باران ، از شکایت ها و به دادگاه رفتن های جان فرسا تا گرانی های چاپ و کاغذ و رنگها، از دورنگی ها و بدعهدی ها تا این روزهای ویروس نحس کرونا؛هیچ وقت حتی یک روز، روزنامه اش تعطیل نشده که هیچ حتی روزهای جمعه هم روزنامه دارد روزنامه؛«خبرجنوب تعطیلات».
به عبارتی با حساب امروز، 11 هزار و513 روز است که روزنامه اش منتشر می شود. روزنامه ای که روی دستش هم نمی ماند. خریدار دارد.عزت دارد و اعتبار دارد.
قامتش تا ابد استوار،جانش از گزند بلاها در امان و روزگارش هماره به کام باد؛استاد حسین واحدی پور.
نظر شما