بله؛ آنها همچون یک پیر جهان‌دیده بار دیگر مشکل لاینحلی را حل کردند، البته از آن مشکل‌هایی که بیشتر به ریش خودمان خندیده! مسئولین دلسوز مانند تیغ فولاد آبدیده؛ ویلاهای ورپریده لب دریا را لب پریده کردند؛ خدا بهشان اجری دهد در حد لطافت یک سپیده ...
اما سوال اینجاست: حالا این سواحل دم بریده را کجای دل‌مان بگذاریم؟ چه خوابی برای‌شان دیده شده تا از سر تقصیرات گذشته‌شان نگذریم؟ اصولا این حرکت شدیدالحن چه گره‌ای گشود از داغ یک داغدیده؟ اینهمه های و هوی واقعا چه سود؟ اگر قرار بر خالی بودن ساحل است از هر فکر و ایده؛ آیا بهتر نبود همه چیز همانطور شیک و لاکچری می‌ماند که بود؟ اگر آن نقاط تمیز، بشوندصرفا محل نصب تابلوی «لعنت بر پدر و مادر آشغال‌ریز» واقعا کلیه امور می‌شود راست و ریست؟ اگر ساحل بشود حیاط یک مرفه بی‌درد اما نظیف بهتر است یا در آینده‌ای نه چندان دور، با هزاران درد و زور ، حیاتش بشود مختل و کثیف با جسد چند شیردریایی و سمور؟ اگر بالا سر ساحل آقا بالاسری باشد که نگذارد لب دریا بشود لب جوب، شیرین‌تر است یا آنکه بی سر و همسر بماند به امان خدا و مشتی از بندگان خیر و خوب؟ سواحل آزاد شدند خدارو شکر و بلا بدور، اما این یکی را بفرمایید قرار است چه بشود؛ در طولانی مدت و یا که زود! خداوکیلی رخت چرک‌های خصوصی‌سازی را با ملی‌گرایی سواحل؛دوباره رو نکنید تا نگوییم: الطفاتی کرده ما را مس کنید!
مشکل کشور خرابی از نوع آرنولدی نیست کشور به دنبال سرداری برای سازندگی است؛ ای وکلای ملت، به حق این نان و نمک در کدام ساحل چیزی ساخته شد در شان مقام این ملت؟ البته بازهم ممنونیم از در اختیار گذاشتن چند متر ماسه بیشتر ... زت زیاد
نظر شما