وقتی شما به زور در یک کشور مشروعیت بدهید، بعدا نمی‌توانید انکارش کنید. گو اینکه آقای رئیسی حقوق هم خوانده‌اند و رئیس قوه قضائیه هم بوده‌اند. ایشان می‌دانند اصلی در حقوق بین‌الملل داریم به نام "منع انکار پس از اقرار". وقتی کشوری توسل به زور میکند و شما با او همدلی میکنید، به خاطر نگرانی‌هایی که در منطقه داشته است؛ بنابراین در آینده سایر کشورها می‌توانند بگویند که ما درباره ایران نگرانی‌هایی داشته‌ایم، پس متوسل به زور می‌شویم. یا وقتی شما این جمله را می‌گویید، عراقی‌ها که امروز باید به ما غرامت بدهند، می‌گویند ایران در آن زمان آغاز انقلاب می‌خواست انقلاب را به کشورهای همسایه صادر کند؛ بنابراین موجب بی‌ثباتی در کشورهای همسایه می‌شد. ما نگران بودیم و حمله کردیم؛ بنابراین توسل به زور ما مشروع بوده و خود رئیس‌جمهور ایران هم به رئیس‌جمهور روسیه گفته است که شما درباره ثبات و امنیت منطقه نگرانی داشته‌اید و من شما را درک میکنم. پس ایشان باید ما را هم درک کند؛ بنابراین برای چه باید غرامت بدهیم.
اینها باید جملات دقیقی باشد. بهترین الگو و بهترین سکو برای جناب آقای رئیس‌جمهور این است که روی خواسته مردم و روی حرف مردم اصرار کند. ببینند ملت ایران چه می‌خواهند. ملت ایران خواهان این هستند که با همه کشورهای دنیا، روسیه، عربستان، افغانستان، پاکستان، آمریکا، فرانسه، با همه، روابط مسالمت‌آمیز همراه با احترام و عزت برای ملت ایران برقرار شود. ملت ایران نمی‌خواهند درگیر اختلافات و مسائل دیگران بشوند. در این جور موارد رئیس‌جمهور باید موضعی را انتخاب میکرد که همه کشورها با ایشان همدلی و ایشان را تأیید کنند. بهترین موضع این بود که ایشان اعلام می‌کردند که ملت ایران معتقدند مشکلات و اختلافات با گفت‌وگو قابل‌حل است. کاش می‌فرمودند ما طرفدار راهکارهای مبتنی بر گفت‌وگو بر اساس منشور سازمان ملل متحد و بر اساس حقوق بین‌الملل هستیم. از نظر ملت ایران توسل به زور مذموم است و بدترین شیوه است که نتیجه‌اش قربانی‌شدن انسان‌های بی‌گناه و شهروندان غیرنظامی و سربازانی است که بی‌دلیل باید به خاطر اختلافی که میشود با مذاکره حلش کرد، کشته شوند و جان خودشان را از دست بدهند.
21302
نظر شما