اکبر گنجی در سایت اینترنتی روز آنلاین به بررسی این پرسش پرداخت که چرا در ایران جنبش ضد رژیم وجود خارجی ندارد؟ و در تحلیل آن نوشت: اپوزیسیون طی 33 سال گذشته دائماً سقوط شش ماهه رژیم را به مردم وعده داده است. اما آن وعده ها نقد نشده است. چرا؟ یکی از دلایل این امر این بوده که مخالفان مقیم خارج «آرزو»ی خود را «واقعیت» قلمداد می کردند. هرگونه تحلیلی نیازمند تصویری صادق از واقعیت است. تصویر کاذب از «رژیم» و «مردم» آدمی را به خیال پردازی سوق می دهد.
وی اضافه کرد: اشتباه بزرگ دیگری نیز اپوزیسیون را به شدت فریب داده و می دهد. همه آنها به راحتی به اینترنت دسترسی داشته و دارند. ده ها سایت ایرانی مخالف رژیم شبانه روز تمامی اخبار ضد رژیم را جمع آوری و انتشار می دهند. تعدادی از مخالفان رژیم دائماً در این سایت ها علیه جمهوری اسلامی می نویسند. سایت ها نماد جامعه ایران نیستند. هیچ کس نمی تواند کوچکترین شاهد و قرینه ای برای این مدعا عرضه بدارد. ضمن اینکه، کامنت های بدون نام و نشان، از هیچ چیز حکایت نمی کنند. برای اینکه؛ اولاً هیچ کس از تعداد آنها آگاه نیست. شاید عده ای ثابت در جاهای مختلف کامنت می گذارند. ثانیاً اگر آدمی در خارج از کشور حاضر نباشد به نام خود به رژیم بتازد، در داخل کشور چگونه حاضر به مبارزه خواهد بود؟ آیا اپوزیسیون یک رژیم می تواند با اسامی مستعار به جنگ قدرت حقیقی برود؟ به تعبیر دیگر، آیا این ها حاضرند با رژیم برای سرنگونی اش بجنگند؟ برای نبرد نیاز به «نیروی واقعی» است، نه «نیروی مجازی».
گنجی اپوزیسیون خارج نشین را فاقد قدرت بسیج اجتماعی توصیف کرد و افزود: مسائل و مشکلات موجود موجب «استیصال» کامل اپوزیسیون شده است. آنها می گویند ما هیچ پایگاهی در داخل نداریم و رژیم هم به هیچ طریقی ساقط کردنی نیست پس تنها راه ممکن، تهاجم نظامی دول خارجی به ایران است بنابراین ما باید خود را به دولت های غربی بشناسانیم و آمریکا و اسرائیل را به تهاجم نظامی تشویق کنیم. آیا این رویکرد کمترین فضیلت اخلاقی و اعتبار برای آدمی پدید می آورد؟!
/29217
نظر شما