به گزارش خبرآنلاین، هانی ابو اسد کارگردان فیلم «اینک بهشت» و تنها فیلمساز فلسطینی که نامزد اسکار شده، در کافه‌ای در شهر ناصره مرکز عربی اسرائیل نشسته و با انگشت روی میز ضرب گرفته است.
او می‌گوید: «اینجا فلسطین است.» ابو اسد با اشاره به اقدامات دولت‌ها در سطح بین‌المللی ادامه می‌دهد: «آن‌ها می‌توانند هر تصمیمی که می‌خواهند بگیرند، اما من قبول ندارم فلسطینی‌ها باید تنها در مناطق فلسطینی زندگی کنند.»
تعریف سینمای فلسطین و یک فرد فلسطینی دشوار است. بیشتر فیلمسازان فلسطینی در اروپا زندگی و همان جا برای فیلم‌های خود سرمایه‌گذار پیدا می‌کنند.
تخمین زده می‌شود تاکنون حدود 800 فیلم فلسطینی ساخته شده، اما نوار غزه سالن سینما ندارد و در کرانه باختری هم تنها چند سینما فعال هستند.
ابو اسد فلسطینی است، اما در اسرائیل به دنیا آمده و در هلند تحصیل کرده است. او تا همین اواخر در هلند زندگی و کار می‌کرد.
او می‌گوید: «ما یک دولت نیستم. مشکل داریم. برای حقوق برابر و شهروندی برابر و کلا برای حقوق خود مبارزه می‌کنیم.»
«مداخله الهی» اولین فیلمی بود که به نمایندگی از فلسطین برای اسکار فیلم خارجی‌زبان رقابت کرد
هیام عباس یکی از موفقترین بازیگران زن فلسطینی در سطح جهانی است که در فیلم‌هایی چون «The Visitor» و «مونیخ» بازی کرده است. او هم در اسرائیل به دنیا آمده و 25 سال است در پاریس زندگی می‌کند.
عباس نیز به محدودیت‌های واژه «فلسطینی» اعتقاد دارد و می‌گوید: «وقتی می‌گوییم «عرب اسرائیلی» مثل این است که بخشی از شخصیت من انکار شده است. فلسطین همین جاست، در خون من است، فرهنگ من است، پدر و مادر من است، تاریخ من است.»
عباس اعتقاد دارد فیلمی فلسطینی است که از منظر یک فلسطینی ساخته شده باشد.
او می‌گوید: «وقتی فیلمی را فلسطینی می‌دانیم، در واقع به کارگردانان سازنده آن هویت می‌دهیم. به اعتقاد من بیشتر مسئله فرهنگی و سیاسی مهم است تا تولید. تولید فیلم جای دیگر انجام می‌شود.»
عباس اخیرا تولید فیلم «میراث» را به پایان رسانده که اولین تجربه کارگردانی اوست. او این فیلم را در اسرائیل و با همکاری گروهی با ملیت‌های مختلف در خاورمیانه ساخته است.
با تمام این توصیفات سینمای نوپای فلسطین به سرعت در حال رشد است. تا اواخر دهه 1980 فیلم‌های فلسطینی را بیشتر آثار مستند تشکیل می‌دادند که در لبنان و عراق به نمایش درمی‌آمدند.
شرایط از 1987 شروع به تغییر کرد و این زمانی بود که «عروسی در الجلیل» به کارگردانی میشل خلیفی در جشنواره فیلم کن برنده جایزه منتقدان بین‌المللی شد.
«وقایع‌نگاری ناپدید شدن» اولین فیلم الیا سلیمان که سال 1996 ساخته شد، اولین فیلم یک کارگردان فلسطینی بود که در ایالات متحده پخش‌کننده پیدا کرد. در سال‌های بعد سینمای فلسطین به تدریج مورد توجه قرار گرفت.
سال 2002 «مداخله الهی» سلیمان به خاطر قوانین آکادمی علوم و هنرهای سینمایی درمورد فیلم‌های خارجی‌زبان و از آنجا که آکادمی دولت فلسطین را به رسمیت نمی‌شناخت، برای رقابت در این بخش واجد شرایط شناخته نشد.
تلاش وزارت فرهنگ فلسطین یک پیروزی بزرگ به همراه داشت و آکادمی حاضر شد قوانین خود را در این بخش تغییر دهد. به این ترتیب یک سال «مداخله الهی» به عنوان نماینده فلسطین به آکادمی معرفی شد.
«اینک بهشت» هانی ابو اسد اولین فیلم یک کارگردان فلسطینی است که نامزد اسکار شده
در سال 2005 «اینک بهشت» ابو اسد به فهرست پنج نامزد نهایی بخش بهترین فیلم خارجی‌زبان راه پیدا کرد. این فیلم داستان دو جوان فلسطینی است که تصمیم به انجام یک عملیات انتحاری می‌گیرند. «اینک بهشت» همان سال نامزد جایزه گلدن گلوب هم شد و پخش آن در سطح بین‌المللی مورد استقبال قرار گرفت.
در سال 2008 «نمک دریا» به کارگردانی آناماری جاسر در جشنواره فیلم دبی جایزه بهترین فیلمنامه را برد و به دنبال آن تنها سینمای اردوگاه پناهندگان جنین پس از مدت‌ها باز شد.
اکنون ده‌ها جشنواره فیلم از شیکاگو گرفته تا لندن و ملبورن به سینمای فلسطین اختصاص دارد، هرچند فلسطین هنوز مدارس سینمایی ندارد و بیشتر فلسطینی‌ها در خارج درس می‌خوانند.
سیستم توزیع فیلم‌های فلسطینی همچنان نواقص بسیار دارد. انگار که صنعت سینمای فلسطین مانند خود مردم این کشور در تبعید هستند.
سلیمان که اکنون در فرانسه زندگی می‌کند، می‌گوید: «ما در عصر مهاجرت متقاطع زندگی می‌کنیم و به نظرم ضروری است ایده سینما - سینمای ملی - را بر مبنای جغرافیا نگذاریم.»
سلیمان که در ناصره به دنیا آمده بسیاری از فیلم‌های خود را با همکاری سرمایه‌گذاران اروپایی می‌سازد. او اعتقاد دارد هنر فلسطینی چیزی فراسوی سیاست فلسطینی است.
او می‌گوید: «تردید دارم سینمای فلسطینی برای تحقق آرمان‌های ملی خوب باشد، به این دلیل ساده که سینما زبانی جهانی است و عملا می‌تواند از از مرزها و ایست‌های بازرسی عبور کند. این واقعیت که سینما را نمی‌توان در هیچ مرز جغرافیایی متوقف کرد، آن را زبانی بین‌المللی کرده است. بنابراین سینما نه تنها برای یک نفر بلکه برای همه خوب است.»
ابو اسد که پس از حدود 30 سال زندگی در هلند به ناصره بازگشته، در پایان می‌گوید: «واقعا حس می‌کنم برای هدایت سینمای فلسطین به یک جای بهتر شرایط مساعد است.»
ورایتی / 17 دسامبر / ترجمه: علی افتخاری
5858
او می‌گوید: «اینجا فلسطین است.» ابو اسد با اشاره به اقدامات دولت‌ها در سطح بین‌المللی ادامه می‌دهد: «آن‌ها می‌توانند هر تصمیمی که می‌خواهند بگیرند، اما من قبول ندارم فلسطینی‌ها باید تنها در مناطق فلسطینی زندگی کنند.»
تعریف سینمای فلسطین و یک فرد فلسطینی دشوار است. بیشتر فیلمسازان فلسطینی در اروپا زندگی و همان جا برای فیلم‌های خود سرمایه‌گذار پیدا می‌کنند.
تخمین زده می‌شود تاکنون حدود 800 فیلم فلسطینی ساخته شده، اما نوار غزه سالن سینما ندارد و در کرانه باختری هم تنها چند سینما فعال هستند.
ابو اسد فلسطینی است، اما در اسرائیل به دنیا آمده و در هلند تحصیل کرده است. او تا همین اواخر در هلند زندگی و کار می‌کرد.
او می‌گوید: «ما یک دولت نیستم. مشکل داریم. برای حقوق برابر و شهروندی برابر و کلا برای حقوق خود مبارزه می‌کنیم.»
«مداخله الهی» اولین فیلمی بود که به نمایندگی از فلسطین برای اسکار فیلم خارجی‌زبان رقابت کرد
هیام عباس یکی از موفقترین بازیگران زن فلسطینی در سطح جهانی است که در فیلم‌هایی چون «The Visitor» و «مونیخ» بازی کرده است. او هم در اسرائیل به دنیا آمده و 25 سال است در پاریس زندگی می‌کند.
عباس نیز به محدودیت‌های واژه «فلسطینی» اعتقاد دارد و می‌گوید: «وقتی می‌گوییم «عرب اسرائیلی» مثل این است که بخشی از شخصیت من انکار شده است. فلسطین همین جاست، در خون من است، فرهنگ من است، پدر و مادر من است، تاریخ من است.»
عباس اعتقاد دارد فیلمی فلسطینی است که از منظر یک فلسطینی ساخته شده باشد.
او می‌گوید: «وقتی فیلمی را فلسطینی می‌دانیم، در واقع به کارگردانان سازنده آن هویت می‌دهیم. به اعتقاد من بیشتر مسئله فرهنگی و سیاسی مهم است تا تولید. تولید فیلم جای دیگر انجام می‌شود.»
عباس اخیرا تولید فیلم «میراث» را به پایان رسانده که اولین تجربه کارگردانی اوست. او این فیلم را در اسرائیل و با همکاری گروهی با ملیت‌های مختلف در خاورمیانه ساخته است.
با تمام این توصیفات سینمای نوپای فلسطین به سرعت در حال رشد است. تا اواخر دهه 1980 فیلم‌های فلسطینی را بیشتر آثار مستند تشکیل می‌دادند که در لبنان و عراق به نمایش درمی‌آمدند.
شرایط از 1987 شروع به تغییر کرد و این زمانی بود که «عروسی در الجلیل» به کارگردانی میشل خلیفی در جشنواره فیلم کن برنده جایزه منتقدان بین‌المللی شد.
«وقایع‌نگاری ناپدید شدن» اولین فیلم الیا سلیمان که سال 1996 ساخته شد، اولین فیلم یک کارگردان فلسطینی بود که در ایالات متحده پخش‌کننده پیدا کرد. در سال‌های بعد سینمای فلسطین به تدریج مورد توجه قرار گرفت.
سال 2002 «مداخله الهی» سلیمان به خاطر قوانین آکادمی علوم و هنرهای سینمایی درمورد فیلم‌های خارجی‌زبان و از آنجا که آکادمی دولت فلسطین را به رسمیت نمی‌شناخت، برای رقابت در این بخش واجد شرایط شناخته نشد.
تلاش وزارت فرهنگ فلسطین یک پیروزی بزرگ به همراه داشت و آکادمی حاضر شد قوانین خود را در این بخش تغییر دهد. به این ترتیب یک سال «مداخله الهی» به عنوان نماینده فلسطین به آکادمی معرفی شد.
«اینک بهشت» هانی ابو اسد اولین فیلم یک کارگردان فلسطینی است که نامزد اسکار شده
در سال 2005 «اینک بهشت» ابو اسد به فهرست پنج نامزد نهایی بخش بهترین فیلم خارجی‌زبان راه پیدا کرد. این فیلم داستان دو جوان فلسطینی است که تصمیم به انجام یک عملیات انتحاری می‌گیرند. «اینک بهشت» همان سال نامزد جایزه گلدن گلوب هم شد و پخش آن در سطح بین‌المللی مورد استقبال قرار گرفت.
در سال 2008 «نمک دریا» به کارگردانی آناماری جاسر در جشنواره فیلم دبی جایزه بهترین فیلمنامه را برد و به دنبال آن تنها سینمای اردوگاه پناهندگان جنین پس از مدت‌ها باز شد.
اکنون ده‌ها جشنواره فیلم از شیکاگو گرفته تا لندن و ملبورن به سینمای فلسطین اختصاص دارد، هرچند فلسطین هنوز مدارس سینمایی ندارد و بیشتر فلسطینی‌ها در خارج درس می‌خوانند.
سیستم توزیع فیلم‌های فلسطینی همچنان نواقص بسیار دارد. انگار که صنعت سینمای فلسطین مانند خود مردم این کشور در تبعید هستند.
سلیمان که اکنون در فرانسه زندگی می‌کند، می‌گوید: «ما در عصر مهاجرت متقاطع زندگی می‌کنیم و به نظرم ضروری است ایده سینما - سینمای ملی - را بر مبنای جغرافیا نگذاریم.»
سلیمان که در ناصره به دنیا آمده بسیاری از فیلم‌های خود را با همکاری سرمایه‌گذاران اروپایی می‌سازد. او اعتقاد دارد هنر فلسطینی چیزی فراسوی سیاست فلسطینی است.
او می‌گوید: «تردید دارم سینمای فلسطینی برای تحقق آرمان‌های ملی خوب باشد، به این دلیل ساده که سینما زبانی جهانی است و عملا می‌تواند از از مرزها و ایست‌های بازرسی عبور کند. این واقعیت که سینما را نمی‌توان در هیچ مرز جغرافیایی متوقف کرد، آن را زبانی بین‌المللی کرده است. بنابراین سینما نه تنها برای یک نفر بلکه برای همه خوب است.»
ابو اسد که پس از حدود 30 سال زندگی در هلند به ناصره بازگشته، در پایان می‌گوید: «واقعا حس می‌کنم برای هدایت سینمای فلسطین به یک جای بهتر شرایط مساعد است.»
ورایتی / 17 دسامبر / ترجمه: علی افتخاری
5858
نظر شما