به گزارش پایگاه فکر و فرهنگ مبلغ، النجباء در یادداشتی درباره احمد الشرع و رویدادهای اخیر در سوریه نوشت: «آیا این یک دولت سکولار است یا یک دولت اسلامی مبتنی بر شریعت؟ چرا در اتخاذ یکی از این دو ایدئولوژی تردید داریم؟»
بنا بر روایت شبستان،این جمله را هانی السباعی اسلامگرا دربارهٔ رویکرد احمد الشرع نوشته است؛ رویکردی که این روزها کمتر کسی می‌تواند دقیقاً درک کند که به کدام سمت‌وسو متمایل است.
آیا احمد الشرع را باید هنوز اسلام‌گرایی دانست که تقیه می‌کند؟ آیا او یک پراگماتیستِ کنونی و یک جهادیِ سابق است؟ احمد الشرعِ ۲۰۲۵ قرار است کپی دسته چندم سوریِ اردوغان باشد؟ واقعاً او را چه باید نامید؟ ابومحمد الجولانی؟ یا احمد الشرعی که حالا، با لبخندی گشاده، دستش را به‌سوی دونالد ترامپِ کمی تا قسمتی فاشیست دراز کرده است و رفع تحریم‌های آمریکا را به بهای گزاف فروختن خاکش جشن می‌گیرد؟
فارغ از تمام این موارد، مسئله‌ای وجود دارد که نمی‌شود و نمی‌توان به‌سادگی از کنار آن گذشت: تعارضات درونی احمد الشرع.
قتل‌عام بی‌رحمانهٔ علویان چه نسبتی دارد با سخنان به‌ظاهر روادارانه او؟ چطور ممکن است کسی که تا همین دیروز جایزه‌ای میلیون‌دلاری برای سرش تعیین شده بود، ناگهان محبوب آقای پرزیدنت شود؟
چه کسی یک سال پیش باور می‌کرد که همین الجولانی، سال دیگر در کاخ الیزه مورد استقبال امانوئل ماکرونی قرار بگیرد که شعارهای حقوق بشری‌اش گوش عالم را کر کرده است؟
راهی که الجولانی طی کرده، مسیری‌ست از بنیادگرایی تا عمل‌گرایی؛ سفری که فاصلهٔ ماکسیمم تا مینیمم‌اش تنها بین سال‌های ۲۰۱۳ تا ۲۰۲۵ طی شده است.
او واقعاً چه کسی‌ست؟ تاجرِ مصلحت‌اندیشی که متاعش را به نرخ روز می‌فروشد؟ یا سیاستمداری که دچار دگردیسی در اندیشه‌اش شده؟
اگر چنین تحولی رخ داده، چرا نشانه‌های آن در برخورد تحریر الشام با اقلیت‌های سوری دیده نمی‌شود؟ آیا او را باید کارگزار قدرت‌های غربی دانست یا مدل موردنیاز سوریهٔ پسااسد؟
باور این‌همه تغییر، سخت و حتی ناممکن است. نمی‌شود در داخل، تکفیری‌های ترکستانی و چه‌وچه را به جان مردم انداخت، و آن سوی مرزها از سوریه‌ای آزاد سخن گفت که دیگر در آن خبری از زندان صیدنایا نیست.
الجولانی ــ یا همان الشرع ــ بی‌شک جایی، چوبِ این‌همه تعارض را خواهد خورد.
نمی‌توان به‌سوی عادی‌سازی روابط با اسرائیل حرکت کرد و همچنان دم از اسلام سیاسی زد.
نتیجهٔ آن‌همه افراط، باید همین تفریط باشد.
نتیجهٔ آن جهاد با شمشیر و تکفیر، امروز همین اختگی و خلع سلاح در برابر اسرائیلی‌ست که رؤیای «نیل تا فرات» دیگر برایش یک رویا نیست!
آقای احمد الشرع در پرانتز: الجولانی!، واقعا نه مجاهد است و نه پراگماتیست.
او ملغمه‌ای‌ست از همه‌چیز و هیچ‌چیز؛ بیرقی‌ست بی‌اراده، که باد هر سمتی وزیدن بگیرد، از همان سو می‌وزد... همین‌قدر «باری‌به‌هرجهت»!
نظر شما