کمتر از 5 هفته پس از پایان نبرد ایران و عراق، دانشگاه جدیدی در ایران آغاز به کار کرد که هدف آن، توسعه آموزش عالی از راه دور بود. این دانشگاه که در آغاز در ساختمان‌های متروکه دولتی کار خود را آغاز کرد، کارکنان دولت را به عنوان هدف اصلی بازاریابی خدمات آموزشی خود برگزید. در 17 سال نخست فعالیت‌های این دانشگاه، امتیازهای اداری برای کارمندان تحصیلکرده رو به افزایش بود و به همین دلیل، موج مدرک‌گرایی اوج بلندتری یافت. با این حال ظرفیت دانشگاه پیام‌نور، به آرامی زیاد شد و تا آغاز به کار دولت نهم، هیچ‌گاه از 360 هزار نفر فراتر نرفت.
دولت نهم که قدرت را در اختیار گرفت، سیاست رقابت با دانشگاه آزاد اسلامی را در پیش گرفت و به جای حمایت از این تجربه موفق و سایر دانشگاه‌های غیردولتی، تقویت 2 دانشگاه پیام‌نور و علمی-کاربردی را در دستور کار قرار داد و علیرضا علی‌احمدی از نزدیکان رئیس‌جمهور، مسئولیت اجرای این پروژه را در دانشگاه پیام‌نور برعهده گرفت. هر چند به دلیل شرایط ویژه‌ای که وجود داشت، این توسعه عمدتاً جنبه کمی یافت و در عمل، کیفیت را فدای آمارهای دهان پرکن کردند.
بی‌تردید تبدیل شدن دانشگاه پیام‌نور به عنوان بزرگ‌ترین دانشگاه مجازی کشور مورد استقبال همه دست‌اندرکاران آموزش عالی و کارشناسان این حوزه قرار می‌گیرد، اما آنچه مورد تردید است، توجه به کیفیت در کنار افزایش کمی پذیرش دانشجوست که مبادا غفلت از چنین موضوعی موجب افزایش خیل بیکاران تحصیلکرده در جامعه شود.
متن کامل این گزارش را با عنوان دانشگاهی که قربانی سیاست شد بخوانید.
نظر شما