پزشکیان به رغم اشاره بر ضرورت گفت‌وگوهای سازنده و صلح آمیز در شرایط حاضر گفت: «... با کسی که می‌خواهد زور بگوید؛ قلدری کند؛ تخریب و شیطنت کند، نمی‌توان گفت‌وگو کرد.» به این ترتیب حالا باید منتظر ماند و دید که رئیس‌جمهور چه ابتکار تازه‌تری را برای جلوگیری از تلاش غرب در ایجاد ائتلاف جهانی علیه جمهوری اسلامی از پشت تریبون مجمع عمومی سازمان ملل به جهانیان ارائه می‌کند.
هنر پزشکیان در حضور میان نمایندگان جامعه جهانی می‌تواند در دو سطح برجسته باشد: "مدیریت تنش" در "نقطه جوش" اختلافات یا انتخاب راهبرد "افزایش تنش". ماهیت رفتاری و رویکرد سیاست پزشکیان و دولت او در نه تنها سیاست داخلی و بلکه خارجی، عموماً "مدیریت تنش" در حتی بروز تقابل‌ها بوده است. از این‌رو انتظار می‌رود رئیس جمهور با ارائه ایده‌های تازه مانع ائتلاف‌سازی‌هایی شود که اکنون واشنگتن و متحدان غربی آن علیه تهران به اجرا گذاشته‌اند. انتظار این است که پزشکیان با همراهی تیم دیپلماتیک خود در اندازه سیاستمدارانی ورزیده با ارزیابی و پیش‌بینی واقع‌گرایانه بحران در روابط خارجی، هوشمندی و سرعت عمل لازم را در زمان اندک از خود نشان دهند. این کار تنها با تکیه بر اندرزهای اخلاقی ممکن نخواهد بود؛ اگر ایده‌های راهگشا نتواند مانع راهبرد اراده "متکی بر قدرت" غرب باشد.
هیئت ایرانی به ریاست مسعود پزشکیان برای ایده‌پردازی‌های خود با وضع دشواری روبه‌روست؛ به‌ویژه در این مقطع از زمان که سیاه‌نمایی‌ها علیه تهران آمیخته با گستردگی کم‌بدیل است. الزام تأثیرگذاری بر افکار جامعه جهانی ارائه ایده‌ای است که از یک‌سو برخاسته از واقعیت‌های جاری در زمان حاضر باشد. به عبارت دیگر به لحاظ تاریخی با زمان و شرایط کنونی تناسب داشته باشد. از سوی دیگر از جذابیت لازم نزد اعضای جامعه بین‌الملل از حیث منافع مشترک برخوردار شود.
اهمیت ایده‌پردازی راهگشا از سوی رئیس جمهور و تیم دیپلماتیک ایرانی در نیویورک یک دلیل روشن دارد: واشنگتن و اروپا در سیاست راهبردی خود و در خدمت مستقیم به منافع اسرائیل، رویکرد "پیروزی _ شکست" را مقابل رویکرد تهران مبنی بر "مصالحه _ پیروزی" دنبال می‌کنند. آنان به این وسیله می‌کوشند با تحمیل انزوا به تهران ، فرصت هرگونه اقدام بعدی را برای ادامه سیاست راهبردی خود فراهم کنند. از این‌رو غرب پرونده اختلافاتش با تهران را تنها به برنامه هسته‌ای خلاصه نکرده؛ بلکه تلفیقی از مسایل فنی‌هسته‌ای، حقوقی، سیاسی، امنیتی و حیثیتی است. غرب همه موارد بالا را در یک شعار خلاصه کرده: "یا توافق بر سر همه چیز یا عدم توافق بر سر هیچ چیز". هنری کیسینجر جمله نغزی درباره سیاستمداران ورزیده در شرایطی چنین دارد: «تحلیل دقیق از تمامی عوامل مرتبط، یک عنصر ضروری در توفیق سیاست خارجی است. این (امر) یک مفهوم استراتژیک درازمدت است.»
"مسعود پزشکیان" پیش از شروع سفر به نیویورک و شرکت در هشتادمین اجلاس مجمع عمومی سازمان ملل متحد، سخن روشنی را بر زبان آورد؛ این که با زورگویی و قلدری غربی‌ها نمی‌توان کنار آمد، اما با حضور در نشست نمایندگان جامعه بین‌المللی آیا خواهد توانست رویکرد "پیروزی _ شکست" آنان را دچار چالش کند؟ آیا ورزیدگی سیاسی هیئت دیپلماتیک ایرانی می‌تواند از ایده "مصالحه _ پیروزی" نزد نمایندگان جامعه جهانی، قدرتمندانه دفاع و آن را تبیین کند؟ رخدادهایی که در زمان نزدیک به وقوع می‌پیوندد، روشن خواهد کرد که کدام رویکرد در این ماراتن سخت حرف آخر را می‌گوید.
نظر شما