به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین به نقل از اطلاعات آنلاین، علی پروین چنان جایگاهی در پرسپولیس داشت، که هیچ‌کس فکرش را هم نمی‌کرد که روزی توپ و زمین را در اختیار جوان‌ترها بگذارد؛ اما «سلطان» در ۲۶ تیر ۱۳۶۶ بعد از ۲ دهه حضور موثر برای همیشه کفش‌هایش را آویخت... گوش راست خوش‌تکنیک، خلاق و ظریف‌باز پرسپولیس و تیم ملی، از همان ابتدا نشانه‌هایی از استعداد زیاد خود را بروز داد و نه‌تنها خیلی زود جذب فوتبال حرفه‌ای شد، که خیلی زود بخش مهمی از تیم‌های بزرگی شد که در آن‌ها بازی می‌کرد.
از کله‌پزی تا فوتبال
علی پروین، در سال ۱۳۲۵ در محله بازار متولد شد و از کودکی در کله‌پزی پدرش که در همان بازار قرار داشت پرسه می‌زد. او در گفت‌وگویی گفته است که «با کله‌پاچه شدیم بازیکن تیم ملی فوتبال ایران». پدر او، چندان موافق فوتبال بازی کردن او نبود اما حمایت‌های برادر بزرگش کافی بود تا علاقه‌اش را پیگیری کند. در نوجوانی او بازیکن بااستعدادی بود که در زمین‌های خاکی شهرتی به هم زده بود. پروین در سنین ۱۲-۱۳ سالگی با بچه‌محل‌هایش، یک زمین صیفی‌کاری را صاف کرده بود و تیمی به نام «عارف» تشکیل داد. در نوجوانی، چنان شهرت و مهارتی در فوتبال داشت که همه او را در آن منطقه می‌شناختند. راه او را به فوتبال حرفه‌ای، منصور امیرآصفی و نادر لطیفی باز کردند. آن‌ها برای تیم‌های «البرز» و «کیان»، به دنبال بازیکنان جوان و بااستعاد می‌گشتند و در این جست‌وجوها، پروین را کشف کردند. به گفته خود پروین، این دو اصرار داشتند که به زمین شماره هشت در بی‌سیم برود، اما او علاقه‌ای به این کار نداشت: «گفتم بیایم آن‌جا چه کار کنم؟ اصلا نمی‌دانستم که چه می‌گویند.» درنهایت با اصرارهای امیرآصفی، او به تیم البرز که تیم دوم کیان بود ملحق شد. راه او در سال ۱۳۴۴ به کیان، تیمی که در آن سال‌ها مدعیان را به چالش می‌کشید باز شد و از همین‌جا، زندگی حرفه‌ای درخشان و پر از موفقیت پروین آغاز شد.
درخشش زودهنگام در جمع بزرگان
کیان در دهه ۴۰، خانه ستاره بزرگی مثل پرویز قلیچ‌خانی و عزت جان‌ملکی بود. پروین هم در این تیم اسم و رسمی برای خود به هم زد و همچنان قدیمی‌ها خاطره‌بازی درخشان او در پیروزی یک بر صفر برابر «پاس» مدعی را به خاطر دارند. در سال ۱۳۴۶، پروین به دعوت لطیفی به تیم متمول و تازه‌تاسیس «پیکان» پیوست که توسط برادران خیامی شکل گرفته بود. پیکان، خیلی زود به یکی از مدعیان فوتبال باشگاهی در ایران تبدیل شد. پروین تکنیکی، بعد از تنها یک فصل حضور در این تیم، با کاریزما و فوتبال چشم‌نوازش، کاپیتان شد و در فصل سوم، حتی مهاجرت ستاره‌هایی مثل همایون بهزادی، حسین کلانی، کاشانی از پرسپولیس به این تیم هم او را به حاشیه نراند. پروین، اولین قهرمانی ملی خود را در این سال، در کنار این ستاره‌ها جشن گرفت. او چنان بازیکن مهمی در تیم بود که در بازی حساس با «تاج»، پنالتی پیکان به او سپرده شد. پروین در پیکان، طعم قهرمانی در «جام دوستی» را هم چشید. حضور در این تیم اما پایه‌گذار یکی از به‌یادماندنی‌ترین انتقال‌ها در فوتبال ایران شد و پروین همراه با ستاره‌های پرسپولیس که به خانه برمی‌گشتند، وارد باشگاهی شد که دیگر هرگز آن را ترک نکرد و برای همیشه، بخش مهمی از تاریخ آن شد.
تولد یک اسطوره در پرسپولیس
پروین، یکی از بهترین فوتبالیست‌های ایران بود و طبیعی بود که علی عبده، او را برای تیمش بخواهد. هم‌تیمی‌های او در پیکان هم در آمدن پروین به پرسپولیس بی‌تاثیر نبودند. اما به همان اندازه، باید آلن راجرز را هم در این انتقال شریک دانست. مربی نامدار انگلیسی، در آخرین سال حضور پروین در پیکان، مربی این تیم بود و برای اولین بار سیستم ۳-۳-۴ را به فوتبال ایران معرفی کرد. سبک بازی پروین، کاملا مناسب ایده‌های فوتبالی راجرز بود. تحرک بالای پروین در گوش راست تیمی که مهاجم سرزنی مثل همایون بهزادی و و همین‌طور گل‌زنان بالفطره‌ای مثل صفر ایران‌پاک و حسین کلانی را داشت، دوره طولانی از درخشش را برای سرخ‌های پایتخت رقم زد. پروین به عنوان گوش راست و ابراهیم آشتیانی به عنوان دفاع راست، ترکیب خطرناکی را در پرسپولیس ایجاد کردند که آتش تهیه خط حمله توفانی آن را تامین می‌کردند. این دو بازیکن، مفهوم زوج‌سازی در خط کناری زمین را به فوتبال ایران معرفی کردند. پروین با بازی زیرکانه، کم‌برخورد و تکنیکی‌اش، خیلی زود دل هواداران پرسپولیس را برد. ایستگاهی‌های معروف پروین هنوز هم در خاطر هواداران قدیمی این تیم است. او خیلی زود ستاره تیمش شد و در همان فصل حضورش در پرسپولیس، عنوان بهترین بازیکن فصل را گرفت. هنوز عکس معروف پروین، که ردای معروف بهترین بازیکن فصل را بر دوش دارد، یکی از نمادین‌ترین عکس‌های دوران زندگی حرفه‌ای اوست. این ردا در سال‌های بعد، بارها به عنوان یکی از بهترین‌های سال بر دوش پروین انداخته شد و هیچ سالی نمی‌گذشت مگر این‌که پروین یکی از بهترین‌های فوتبال ایران باشد.
با نصرالله عبدالهی در اردوی تیم ملی قبل از جام جهانی ۱۹۷۸
ستاره بی‌رقیب جام تخت‌جمشید
کاریزما و چهره حذاب پروین، خیلی زود او را به محبوترین بازیکن پرسپولیس تبدیل کرد. تداوم او اما مهم‌تر از سیمایش بود؛ کم‌کم ستاره‌ها بازنشسته شدند و افت کردند و رفتند، اما پروین همچنان در حال اوج گرفتن بود. عملکرد او به عنوان بهترین بازیکن ادوار تخت‌جمشید، به خوبی نشان‌دهنده دوران زندگی حرفه‌ای او در پیش از انقلاب است.
او از معدود بازیکنانی است که در هر شش دوره جام تخت‌جمشید به میدان رفت، و در تمام این دوران، فقط ۳ بازی را از دست داد. درواقع او در ۱۴۳ بازی از ۱۴۶ مسابقه ممکن، به میدان رفته است. این بازی‌ها برای او بسیار شیرین هم بودند چون او تقریبا در هر ۱۰ بازی تنها ۱ بار طعم باخت را چشیده است. این سال‌ها بهترین دوران پرسپولیس و پروین هم بود و تیم با درخشش او، ۲ بار قهرمان و ۳ بار نایب قهرمان جام شد.
پیشنهاد انگلیسی برای پروین
او پیش از انقلاب، در چندین مسابقه دوستانه با باشگاه‌های مطرح دنیا هم به میدان رفت که یکی از بهترین عملکردهایش، زدن گل تساوی پرسپولیس برابر منچستر در تهران بود. پروین در آن سال‌ها، برابر باشگاه‌های مطرح دیگری مثل هامبورگ، کروزیرو برزیل، ناسیونال اروگوئه و کریستال پالاس هم بازی کرد. درخشش او در شکست پنج بر یک برابر کریستال پالاس، تا حدی بود که سرمربی این تیم بعد از بازی، زبان به تمجید از پروین گشود و گفت که حاضر است همان شب با این بازیکن قرارداد ببنند. تکنیک، پرهیز از بازی فیزیکی، هوش و اعتماد به نفس بالا، نکاتی بودند که سرمربی کریستال پالاس بعد از مسابقه درباره بازی پروین به آن‌ها اشاره کرده بود.
وقتی پروین در پرسپولیس اسطوره شد
با وقوع انقلاب اسلامی و تعطیلی جام تخت‌جمشید، فوتبال باشگاهی برای مدتی به محاق رفت. پروین در آن سال‌ها، کاپیتان بانفوذ پرسپولیس بود و برای این‌که تیم از هم نپاشد، بازیکنان را به بازی‌های دوستانه در زمین‌های خاکی در شهرهای مختلف می‌برد. بعدتر که فوتبال باشگاهی از سر گرفته شد، این بار پروین به عنوان بازیکن-مربی تیم را به دست گرفت و چنان دوران درخشانی را برای آن رقم زد که می‌توان گفت هرگز در تاریخ باشگاه تکرار نخواهد شد. پرسپولیس در سال‌های سخت جنگ، زیر نظر پروین یکی از خاطره‌انگیزترین و محبوب‌ترین تیم‌های تاریخ فوتبال باشگاهی ایران را شکل داد و چند نسل از بازیکنان بزرگ فوتبال مثل ناصر محمدخانی، حمید درخشان، محمد پنجعلی، فرشاد پیوس، ضیاء عربشاهی و بعدها مجتبی محرمی، محسن عاشوری، مرتضی کرمانی‌مقام، زیر نظر او در پرسپولی بازی کردند. هرکدام از این بازیکنان حالا خودشان بخشی از تاریخ باشگاه هستند.
۲۵۹
نظر شما