موشک مهم‌تر است یا مردم

 آن که می‌گوید موشک مهم‌تر است از مردم آیا نمی‌فهمد که همین موشک‌ها اگر به کار دفاع از مردم نیایند هیچ معنا و مفهومی ندارند؟ آن که می‌گوید مردم مهم‌تر از موشکند آیا نمی‌فهمد اگر موشکی در کار نباشد نمی‌توان از همین مردم دفاع کرد؟ فهم چنین بدیهیاتی نیاز به هوش و عقل ویژه‌ای ندارد اما در عصر گسسته‌خردی و لج‌بازی‌های کودکانه و گاه احمقانه سیاسی این حرف‌ها چندان عجیب هم به نظر نمی‌آید. آن که بر اهمیت مردم و اولویت آن بر موشک پافشاری می‌کند در واقع می‌خواهد از دموکراسی و نقش اکثریت در تعیین سرنوشتش دفاع کند. او فکر می‌کند مدافعان موشک به بهانه دفاع از امنیت ملی و حفظ تمامیت‌ارضی، می‌خواهند این سرزمین را همواره در حالت جنگی تعریف کنند تا نقش مردم را در تعیین سیاست‌های کلان کشور کمرنگ کنند. درست هم می‌گوید. کم نیستند کسانی که با دمیدن در فضای جنگ و بزرگ‌نمایی نقش دشمن در عقب‌ماندگی و معضلات این سرزمین می‌خواهند حاکمیت مادام‌العمر خود را تضمین کنند و از مفاهیمی مثل توسعه سیاسی و دموکراسی هراسناکند. از آن طرف هم کسی که بر اهمیت موشک و اولویت آن بر مردم تاکید دارد به اهل سیاست چندان اعتمادی ندارد. او فکر می‌کند سیاستمداران که اعتقاد چندانی به مردم ندارند و همواره متامع حزبی و فردی خود را در پس شعارهای مردمی پنهان می‌کنند این بارهم می‌خواهند به بهانه مردم، پایه‌های قدرت خودشان را مستحکم‌تر کنند اما متاسفانه این تحکیم قدرت مساوی است با بر باد رفتن امنیت این سرزمین و مردمانش. جالب این که هر دو طرف هم به مثال هایی استناد می‌کنند تا ظاهر سخن معقولشان را به تجربه‌های تاریخی پیوند زنند و شاهدی برای اثبات مدعایشان بیاورند. یکی از کشوری مثال می‌زند که سرمایه‌ای جز موشک و بمب‌هسته‌ای ندارد و مردمش به ظاهر در امنیت روزگار می‌گذرانند و دیگری از کشوری که مردمانش در رفاه و آسایش بسر می‌برند و فاقد موشک و هرگونه سلاح بازدارنده‌ای است. هر دو طرف هم به عمد نمی‌گویند که آن دو کشور در چه شرایطی به سر می برند و از اصل و اساس موقعیتشان با ما متفاوت است.

توضیح واضحات ندهم. به نیات خیر مدافعان موشک و مردم کاری ندارم. چزی که مهم است این که: ساخت چنین دوقطبی‌ای از بیخ و بن غلط است. طراحان چنین سئوالاتی اگر نگوییم آدم‌های بیمار و مزدوری‌اند دست‌کم می‌توانیم گفت از عقل و خرد بهره‌ای ندارند. از آن‌ها توقع چندانی نمی‌توان داشت اما از اهل فضل می‌توان متوقع بود وارد چنین بحث مبتذل و پیش‌پاافتاده‌ای نشوند. هیچ چیزی مهم‌تر از مردم وجود ندارد و با هیچ بهانه‌ای نمی‌توان و نباید به مردم و خواسته‌هایشان بی‌اعتنا ماند. امنیت مردم هم شوخی‌بردار نیست و هیچ‌کس حق ندارد با ساختن دوقطبی‌های ابلهانه‌ای مثل موشک و مردم با امنیت آن‌ها شوخی کند. همان‌طور که به بهانه فراهم‌آوردن امنیت مردم نباید از معیشت و نظم و سامان و تأمین آزادی‌های فردی و جمعی مردم غافل شد به بهانه احترام به مردم هم نباید از توانمندی و اقتدار نظامی کشور دست کشید. این دو لازم و ملزوم یکدیگرند. همه حرف این است. به قول خواجه شیراز: تیغ سزاست هرکه را فهم سخن نمی‌کند.