با اینکه سوالات برزخ را می‌دانیم، چرا پاسخ دادن به آنها دشوار است؟

به گزارش پایگاه فکر و فرهنگ مبلغ، آنچه در برزخ پرسیده می‌شود نه محفوظات ذهن، بلکه باورهای ریشه‌دار قلبی انسان است که سرنوشت او را رقم می‌زند.

سوالات برزخ؛ آزمونی از قلب، نه ذهن

به ظاهر این سوالات (خدای تو کیست؟ پیامبر و امامان تو کیستند؟ ...) ساده است و پاسخ دادن به آنها نیز ساده به نظر می‌رسد؛ چون ما این سوالات را با سوالات دنیایی مقایسه می‌کنیم.

در دنیا، وقتی از ما امتحان می‌گیرند یا مسابقه‌ای برگزار می‌شود، از محفوظات ذهنی ما سؤال می‌کنند. اگر کسی از قبل مطالبی را حفظ کرده باشد، می‌تواند به آنها پاسخ دهد.

ما فکر می‌کنیم سوالاتی که در برزخ پرسیده می‌شود مثل سوالات دنیایی است که در محفوظات ماست و جواب دادن به آنها ساده است.

در حالی که نباید سوالات دنیایی را با سوالات برزخی مقایسه کنیم. سوالات برزخی از محفوظات ذهنی نیست، بلکه از باورهای قلبی است؛ یعنی وقتی ملائکه سوال می‌کنند، عقاید و باورها را واکاوی می‌کنند. به‌خاطر همین، پاسخ دادن در اینجا سخت می‌شود. در اینجا لازم نیست ذهن کار کند، بلکه قلب باید باورهایش را آشکار کند. قلب باید باورهای محکمی داشته باشد که وقتی سوال می‌شود، بتواند قلباً اعتقاد خود را منتقل کند و آنها بفهمند که تو به خدا اعتقاد داری یا نه.

فیض کاشانی می‌گوید کسانی هستند که قرن‌ها اسم پیامبر را فراموش می‌کنند و یادشان نمی‌آید؛ این نشان می‌دهد که عقاید و باور به پیامبر در قلب‌شان نفوذ نکرده است.

سوالات قبر را از بدن ظاهری و جسم نمی‌پرسند، بلکه از باطن می‌پرسند و در باطن دروغ معنا ندارد. در این دنیا ممکن است ظاهر دروغ گفته شود، اما در برزخ ظاهر کنار رفته و دروغ بی‌معناست.

می‌پرسند در دنیا رب و معبود تو چه کسی بوده است؟ کسی که در دنیا معبودش مال و ثروتش بوده، پاسخ می‌دهد شیطان است. آنها خودشان این را در می‌یابند و نیازی به گفتن نیست. این عقیده و باطن مخفی نیست و آشکار است.

اما کسی که در دنیا معبود و هدفش خدا بوده و باورش چنین بوده، وقتی از او می‌پرسند امام تو کیست، چون در دنیا از علی و آل او تبعیت کرده، نام امامش را می‌گوید. ولی کسی که در دنیا هر کاری خواسته انجام داده و از امام تبعیت نکرده، وقتی پرسیده می‌شود امام تو کیست، پاسخ می‌دهد نفس من بوده است.

آنچه در برزخ مهم است، عقاید و باورهای قلبی است. قلب باید خدا را به‌عنوان معبود قبول کرده باشد و امام را به‌عنوان یک جلودار پذیرفته باشد.

در برخی از روایات، از این دو فرشته به‌عنوان کسانی یاد شده که خالص را از ناخالص جدا می‌کنند؛ یعنی وقتی آنها واکاوی می‌کنند، قلب خالص را از ناخالص جدا می‌کنند. این امر بستگی به باورهایی دارد که در دنیا برای خود تثبیت کرده‌ایم و واقعاً در قلب‌مان نفوذ کرده است.کسانی که این اعتقادات در قلب‌شان نفوذ کرده و با نماز و روزه آنها را تثبیت کرده‌اند، در آنجا کاملاً جوابگو هستند. 

منبع: حوزه