به گزارش پایگاه فکر و فرهنگ مبلغ، انسانی که در هر لحظه به یاد خداوند و فقر و نیاز خود به سرشت مقدس الهی و عقاب و ثواب باشد، در درون خویش راهی برای رشد و نمو رذائل اخلاقی و ارتکاب معاصی نخواهد گذاشت و همواره درصدد رشد و تعالی خویش می باشد.
بدین ترتیب « ذکر و یاد خدا» از مهم ترین عوامل رسیدن به قرب الهی است که انسان را از جهان ماده به عالم معنا و معنویت می رساند. « یاد خداوند» آثار و برکات فراوانی دارد.
بنابر روایت پُرسون، از جمله اسماء حسنای الهی نام مقدس" الودود" می باشد.
مفهوم الودود:
از مادّه ی« وُدّ»( بر وزن حُبّ) به معنی« مایل بودن » توأم با« تمنّا و آرزو» است و به گفته ی« راغب» در هر یک از این دو معنی( بلکه در هر دو معنی) هم بکار می رود.
این واژه از اسمای خداوند و به معنی “دوستدار” میباشد که وزن صرفی آن- صیغه ی مبالغه- دلالت بر کثرت آن دارد. این اسم دوبار در کتاب الهی ذکر شده که یک بار قرین نام “غفور” و بار دیگر قرین نام “رحیم” می باشد.
لفظ« ودود» در قرآن دو بار آمده و وصف خدا قرار گرفته است، چنان که می فرماید:
( وَاسْتَغْفِرُوا رَبَّـکُمْ ثُمَّ تُوبُوا إِلَیْهِ إِنَّ رَبِّی رَحِیمٌ وَدود).( سوره هود/90)
« از پروردگارتان طلب آمرزش کنید پس به سوی او برگردید، خداوند من مهربان و دوستدار( بندگان خویش) است».
( إِنَّهُ هُوَ یُبْدِئُ وَ یُعِید* وَ هُوَ الغَفُورُ الوَدُود).( سوره بروج/13ـ14)
« او است که می آفریند و بعد از مرگ باز می گرداند، او آمرزنده و دوستدار است».
منبع: بیتوته
نظر شما