به گزارش پایگاه فکر و فرهنگ مبلغ، حضرت محمد (ص) با سادهزیستی، نظم و سلیقهای مثالزدنی لباس میپوشیدند؛ از انتخاب رنگهای سفید و سبز گرفته تا نحوه پوشیدن لباس، استفاده از انگشتر نقره و بخشیدن لباسها به فقرا، همگی جلوهای از اخلاق، پاکیزگی و وقار ایشان را نشان میدهد.
رسول خدا (صلّی اللّه علیه و آله) هر نوع لباسی که دسترسی داشت می پوشید از روپوش و عبا و پیراهن و جبّه و امثال آن.
و از لباس سبز خوشش می آمد، و بیشتر لباسهایش سفید بود،
و می فرمود: زندگان خود را سفید بپوشانید و مردگانتان را در آن کفن کنید.
آن حضرت چه در جنگ و چه در غیر جنگ لباس لایه دار می پوشید. و قبایی از سندس[۱] داشت که چون به تن می کرد رنگ سبز آن بر سپیدی روی حضرتش غلبه داشت و روی هم رفته زیبا جلوه می نمود.
بلندی لباسهای آن حضرت تا بالای قوزک پاها بود، و روپوشی که به تن می کرد از آن کوتاه تر بود و تا نصف ساق پا می رسید.
همیشه میان کمر را می بست و بسا در حال نماز و غیر نماز آن را می گشود.
آن حضرت روپوشی داشت که بازعفران رنگ شده بود و بسا که با همان یک پوشش با مردم نماز جماعت می گزاشت.
و گاهی تنها یک عبا به تن داشت.
و نیز عبای کهنه وصله داری داشت که آن را می پوشید و می فرمود: من بنده ام و لباس بندگان می پوشم.
و دو جامه داشت مخصوص روزهای جمعه، غیر از لباسهای دیگری که در غیر جمعه می پوشید .
و بسا که فقط یک روپوش بدون لباسهای دیگر به تن می کرد، و دو طرف آن را میان دو شانه خود گره می زد و باهمان لباس با مردم بر جنازه ها نماز می خواند.
و بسا همان روپوش را به خود می پیچید و آن را از چپ و راست بر دوش می افکند و با آن در خانه خود نماز می خواند و این لباسی بود که در همان روز در آن مجامعت کرده بود.
گاهی در همان ازار نماز شب می خواند، یک طرف پارچه را به روی خود و طرف دیگرش را به روی بعضی از زنان خود می انداخت و به این ترتیب در آن نماز می خواند.
آن حضرت عبای سیاه رنگی داشت که به کسی بخشید.
امّ سلمه گفت: پدر ومادرم فدایت!آن عبای سیاه چه شد؟فرمود:
آن را [به برهنه ای ] پوشاندم. امّ سلمه گفت:
هرگز چیزی زیباتر از سفیدی شما بر سیاهی آن عبا ندیدم.
انس گوید: بسا آن حضرت در قطیفه ای که دو طرف آن را [پشت گردن ] گره زده بود با ما نماز ظهر می خواند.
و آن حضرت انگشتر به دست می کرد. . . و با همان انگشتر نامه ها را مهر می کرد، و می فرمود :
مهر کردن نامه ها بهتر از ایجاد شک و تهمت است.
آن حضرت شب کلاه به سر می گذاشت، گاه زیر عمامه و گاه بدون عمامه.
وگاهی آن را از سر بر می داشت و جلوی خود به عنوان حریم نماز می نهاد و به سوی آن نماز می خواند.
و بسا عمامه نداشت و شال را بر سر و پیشانی می بست.
عمامه ای داشت به نام سحاب و آن را به علی (علیه السّلام) بخشید.
بسا بود که علی (علیه السّلام) با آن عمامه می آمد و پیامبر (صلّی اللّه علیه و آله) می فرمود:
علی در سحاب نزد شما آمد.
همیشه لباس را از طرف راست می پوشید و چنین می خواند: الحمد للّه الّذی کسانی ما اواری به عورتی، و اتجمّل به فی النّاس «سپاس و ستایش خدایی را که بر من جامه ای پوشانید که با آن شرمگاهم را بپوشانم و آراسته در میان مردم ظاهرشوم .»
و چون لباس را در می آورد از سمت چپ بیرون می آورد.
چون لباس نو می پوشید، لباسهای کهنه را به فقیر می داد و می فرمود: هیچ مسلمانی نیست که لباس کهنه خود را فقط برای رضای خدا به فقیری بپوشاند مگر آنکه در پناه و خیر خداوند خواهد بود تا زمانی که آن لباس بر تن فقیر است، خواه بخشنده لباس زنده باشد یا مرده .
تشکی از پوست داشت که با لیف خرما پر شده بود و طول آن حدود دو ذراع و عرض آن حدود یک ذراع و یک وجب بود.
و نیز عبایی داشت که هر جامی رفت آن را دو تا کرده به زیر آن حضرت می انداختند.
و نیز روی حصیر بدون آنکه چیز دیگری زیر خود بیندازد می خوابید.
از اخلاق آن جناب این بود که چهار پایان و اسلحه و اثاث خود را نامگذاری می نمود.
نام پرچمش عقاب، و نام شمشیرش که با آن در جنگها حاضر می شد ذوالفقار، و نام شمشیرهای دیگرش مخذم، رسوب و قضیب بود.
قبضه شمشیرش به نقره آراسته بود، و کمربندی که می بست از چرم بود و سه حلقه نقره در آن بود.
کمانش کتوم، و جعبه تیرش کافور نام داشت.
نام شتر آن حضرت قصوی بود که به آن عضباء می گفتند.
و نام استرش دلدل، و دراز گوشش یعفور، و گوسفندی که از شیر آن می آشامید عینه بود.
آن حضرت سبویی از سفال داشت که با آب آن وضو می گرفت و از آن می نوشید، و مردم کودکان خردسال خود را که خوب و بد را می فهمیدند می فرستادند و آنان داخل منزل آن حضرت می شدند بدون آنکه کسی مانع آنها شود، آن گاه اگر در آن سبو آبی می یافتند می آشامیدند و برای تبرّک بر صورت وبدن خود می مالیدند.
روایت شده که عمامه آن حضرت به اندازه ای بود که سه دور یا پنج دور به سرش می پیچید .
روایت است که آن حضرت عمامه سیاهی داشت که به سر می بست و در آن نماز می خواند.
علی (علیه السّلام) فرمود: رسول خدا (صلّی اللّه علیه و آله) شب کلاه های راه راه به سر می نهاد. . . وزرهی داشت به نام ذات الفضول که دارای سه حلقه از نقره بود، یکی در جلو و دو تادر پشت. . .
رسول خدا (صلّی اللّه علیه و آله) شمله و نمره [۲]به خود می پیچید، اما نمره از آن جهت که خطوط سیاه آن بر سفیدی ساقها و قدمهای نمایان آن حضرت قرار می گرفت بر اندام او زیبا می نمود.
رسول خدا (صلّی اللّه علیه و آله) در یک لباس گشاد نماز می خواند.
رسول خدا (صلّی اللّه علیه و آله) دو برد (جامه راه راه) (عبای پشمی سیاه) داشت که فقطدر حال نماز می پوشید، و امتش را به نظافت ترغیب می نمود و به آن دستور می داد.
امیر مؤمنان (علیه السّلام) فرمود:لباس پنبه بپوشید که لباس رسول خدا (صلّی اللّه علیه و آله) از پنبه بود و لباس ما اهل بیت نیز از پنبه است.
علی (علیه السّلام) فرمود: لباس پنبه بپوشید که آن لباس رسول خدا (صلّی اللّه علیه و آله) بود.
وآن حضرت لباس مویین و پشمین نمی پوشید مگر آنکه علت و ضرورتی پیدا می شد.[۳]
آن حضرت کمربندی داشت از چرم دباغی شده که در سر آن قلاّب داشت و طرف دیگرش از نقره بود.
و همچنین سه حلقه نقره ای در آن بود. و نیزآن حضرت قدحی داشت که به سه قطعه از نقره بند زده شده بود.
علی (علیه السّلام) فرمود: ته غلاف و قبضه شمشیر رسول خدا (صلّی اللّه علیه و آله) از نقره بود وما بین آن دو نیز با حلقه هایی از نقره مزیّن بود.
امام باقر (علیه السّلام) فرمود: رسول خدا (صلّی اللّه علیه و آله) عصایی داشت که در ته آن آهن نوک تیزی بود و بر آن تکیه می کرد و روزهای عید فطر و عید قربان آن را با خود می برد و در نماز جلوی خود می گذاشت.
امام صادق (علیه السّلام) فرمود: انگشتر رسول خدا (صلّی اللّه علیه و آله) از نقره بود .
امام صادق (علیه السّلام) فرمود: نگین انگشتر باید گرد باشد و انگشتر رسول خدا (صلّی اللّه علیه و آله) نیز همین گونه بود.
امام صادق (علیه السّلام) فرمود: نقش نگین انگشتر رسول خدا (صلّی اللّه علیه و آله)«محمّدرسول اللّه»بود.
امام صادق (علیه السّلام) فرمود: رسول خدا (صلّی اللّه علیه و آله) دو انگشتر داشت که بر یکی«لا اله الاّ اللّه، محمّد رسول اللّه»و بر دیگری«صدق اللّه»نقش شده بود.
حضرت رضا (علیه السّلام) فرمود: رسول خدا (صلّی اللّه علیه و آله)، امیر مؤمنان، امام حسن، امام حسین و سایر امامان (علیهم السّلام) انگشتر به دست راست می کردند.
مؤلّف: کلینی در کافی انگشتر به دست راست کردن رسول خدا (صلّی اللّه علیه و آله) و نیز نقش خاتم آن حضرت را با اندک اختلافی نقل کرده و شیخ صدوق در کتابهای خود ودیگران نیز همان ها را نقل کرده اند.
و نیز کلینی روایت کرده که علی و حسن و حسین و برخی از امامان بعد (علیهم السّلام) انگشتر به دست چپ می کردند ولی این روایات با هم منافات ندارند، زیرا یا می خواستند بیان کنند که انگشتر به هر یک از دستها کردن جایز است، یا آنکه زمانهای مختلف چنین اقتضایی داشته (مثلا از روی تقیّه انگشتر به دست چپ می کردند) .
اما درباره پیامبر (صلّی اللّه علیه و آله) روایت نشده که انگشتر به دست چپ کرده باشد. البته در کافی از امام صادق (علیه السّلام) روایت کرده که «رسول خدا (صلّی اللّه علیه و آله) جز اند ک زمانی انگشتر به دست نکرد» (که شاید منظور آن بوده که مدت کمی انگشتر به دست چپ کرد و سپس آن را ترک نمود) .
به هر حال منظور ما در این کتاب بیان برخی از اوصاف انگشتر آن حضرت است.
علی (علیه السّلام) فرمود: پیامبران پیراهن را پیش از شلوار به تن می کنند.
ملحقات
رسول خدا (صلّی اللّه علیه و آله) در سفارشهای خود به ابوذر فرمود: ای اباذر، من لباس زبر و خشن به تن می کنم، روی زمین می نشینم، انگشتان خود را پس از غذا خوردن می لیسم، و بر الاغ بی پالان سوار می شوم و دیگری را نیز در ردیف خود سوار می کنم، پس هر که از سنّت من روی گرداند از من نیست.
امام صادق (علیه السّلام) فرمود: رسول خدا (صلّی اللّه علیه و آله) شب کلاهی که سفید و راه راه بود به سر می نهاد، و در جنگ کلاهی که دو گوش مانند داشت.
امام صادق (علیه السّلام) فرمود: رسول خدا (صلّی اللّه علیه و آله) از پوشاک سیاه کراهت داشت مگر سه چیز:
عمامه، کفش و عبا.
امام باقر (علیه السّلام) فرمود: از سنّت است که هنگام کفش پوشیدن اول پای راست را در کفش کنند، و هنگام در آوردن اول پای چپ را در آورند.
امام صادق (علیه السّلام) فرمود: هنگام غذا خوردن کفشهای خود را از پا در آورید، زیرا هم پاهای شما راحت تر می شود و هم سنّت نیکویی است.
امام صادق (علیه السّلام) فرمود: پوشیدن کفش سیاه و نعلین زرد از سنّت است.
امام صادق (علیه السّلام) فرمود: کتان از پوشاک پیامبران است.
رسول خدا (صلّی اللّه علیه و آله) از لباس سرخ رنگ کراهت داشت.
امام باقر (علیه السّلام) فرمود: رسول خدا (صلّی اللّه علیه و آله) خیمه ای داشت که آن را کنّ [۴] می گفتند.
رسول خدا (صلّی اللّه علیه و آله) در روز جمعه برد سرخ رنگ خود را می پوشید وعمامه«سحاب»را بر سر می نهاد.
در روز فتح مکه با عمامه سیاهی که بر سر بسته بود وارد مکه معظّمه شد .
آن حضرت جعبه ای داشت که شانه عاج، سرمه دان، قیچی و مسواکش را در آن می نهاد. . .
رسول خدا (صلّی اللّه علیه و آله) هنگامی که از دنیا رفت یک روپوش زبر یمانی و عبایی که به آن«ملبده»می گفتند بر تن داشت.
برای آن حضرت تختی بود که اسعد بن زراره آن را اهدا کرده بود.
منبر آن حضرت سه پلّه و از چوب«طرفاء»بود که زنی توسط غلام نجّار خود به نام میمون ساخته بود.
مسجدش مناره نداشت وبلال روی زمین اذان می گفت.
امام صادق (علیه السّلام) فرمود: رسول خدا (صلّی اللّه علیه و آله) روپوشی داشت که با گیاهی خوشبو رنگ شده بود و آن را در خانه می پوشید و رنگ آن بر بدن حضرت اثرمی گذاشت .
امام باقر (علیه السّلام) فرمود: ما در خانه لباس زرد رنگ می پوشیم.
منبع: سنن النبی،علامه سید محمدحسین طباطبائی
پاورقی:
[۱] . سندس: دیبا و ابریشم لطیف. و در اینجا منظور ابریشم ناخالص است، زیرا پوشیدن ابریشم خالص برای مردان حرام است.
[۲] . شمله لباسی است کوچکتر از قطیفه.
[۳] . از این خبر معنای آنچه در باب معاشرت آن حضرت گذشت که لباس پشمینه می پوشید روشن می شود که حضرت در حال ضرورت لباس پشمینه می پوشیده است، بنابر این منافاتی میان این اخبار نیست .
[۴] . یعنی سر پناه.
منبع: الشیعه
نظر شما