خطرناک‌ترین فرودگاه‌های جهان کدامند؟

به نوشته میراث آریا:

ده تا از خطرناک‌‎ترین فرودگاه‌های جهان از این قرارند:

فرودگاه پارو، بوتان:
این فرودگاه در وسط رشته کوه‌های هیمالیا قرار گرفته است و اگر دقیق تر بگوییم در وسط یک دره تنگ و باریک. کوه‌های سربه فلک کشیده اطراف این فرودگاه کوهستانی 4900 متر از سطح دریا ارتفاع داشته و این کاشانه هواپیماهای کوچک و بزرگ را به آغوش گرفته است. در این میان، خلبان‌های ماهر و کار آزموده تنها مردمانی هستند که می‌توانند پرنده‌های فلزی خود را با عبور از بلندی‌های سرپوشیده مجاور فرودگاه به سلامت روی سطح باند به فرود آورند.

فرودگاه بین المللی شاهزاده جولیانا، سنت مارتین:
بزرگترین مشکل این فرودگاه باند فرود آن است که امتدادی 2180 متری دارد. وسعتی که تنها برای جت‌های کوچک و متوسط مناسب است. اما، این فرودگاه که اکنون دومین فرودگاه شلوغ منطقه نامیده می‌شود به غیر از پرنده‌های جت کوچک،میزبان پهن پیکرهایی همچون بویینگ 747 و ایرباس A340s بوده که با معضلات فراوانی برای فرود آمدن در باند آن مواجه هستند. مشکلی همچونه برخورد با فنس‌های اطراف.

فرودگاه ملی ریگان، واشنگتن دی سی:
فرودگاه ملی ریگان، دقیقاً در مرکز دو منطقه ممنوعه هوایی قرار گرفته است. موقعیت ویژه این فرودگاه باعث شده است تا خلبانان برای فرود روی باند آن از بین دو ساختمان مهم آمریکا، پنتاگون و مقر فرماندهی سیا، عبور کنند. اما، مشکل اساسی، مربوط به زمان برخاستن هواپیماها است. امری که نیازمند اوج گیری سریع و گردش به چپ به موقع توسط خلبانان برای اجتناب از برخورد با کاخ سفید است.

فرودگاه جیبلارتار:
گستره پهن دریای مدیترانه از سمت شرق و خلیج بکر و دست نخورده آلجیسیراس(Algeciras) از سمت غرب، این فرودگاه را در بر گرفته اند. باند فرودگاه 1828 متر طول دارد، از اینرو خلبانان برای مانور در این باند نیازمند تبحر، تخصص و تجربه بالایی باید باشند.

باند فرود ماتکان، لسوتو:
این فرودگاه در لبه دهلیز یا راهرویی کوهستانی به طول 2030 متر قرار گرفته است. فرودگاهی با باند فرود پر دردسر برای خلبانان. به گفته خلبانان، امتداد واقعی این باند 399 متر است، زیرا هواپیماها برای پرواز و سرعت گیری مجبور به طی مسیری سربالایی به مسافت 609 متر هستند.

فرودگاه بارا، اسکاتلند:
فرودگاه بارا، در حاشیه بیرونی جزایر هیبریدی اسکاتلند در منطقه بارا قرار گرفته است. باند فرود این فرودگاه، خلیج عریض و کم عمقی است که سهولت و سختی فرود روی آن رابطه مستقیمی با جزر و مد آب دریا دارد.

فرودگاه تونکونتین، تگوسیکالپا، هندوراس:
ارتفاع این فرودگاه از سطح دریاهای آزاد هزار متر است و هواپیمایی بزرگتر از بوئینگ 757، قادر به فرود روی آن نیستند. به جز باند 1862 متری آن، هواپیماها مجبورند برای رسیدن به فرودگاه از منطقه‌ای کاملا کوهستانی گذر کنند. پس از رسیدن به فر ودگاه هم، خلبان‌ها، اگر از تبحر بالای برخوردار باشند، مجبور به انحرافی 45 درجه بوده و باید دقایقی پیش از نزدیک شدن به فرودگاه به سرعت از ارتفاع خود بکاهند.

فرودگاه بین المللی جان اف کندی، نیویورک:
قرار گرفتن فرودگاه مشهور کندی در نزدیکی دو فرودگاه دیگر نیویورک به نام های لاگاردیا(La Guardia) و نیو آرک (Newark) و ترافیک هوایی سنگین این منطقه، معضلات فراوانی را برای خلبان‌ها برای اجتناب از برخورد با یکدیگر به وجود آورده است. نصب سیستم‌های صدا گیر در این فرودگاه که از سال 1964 تاکنون فعالند، سقف پروازی 457 متری و ایمن را برای خلبانان به وجود آورده و فضای دید هشت کیلومتری را پیش از فرود در باند شماره 13 غربی در اختیار آنها قرار داده است.

فرودگاه مادیرا، فونچال، مادیرا:
فرودگاه مادیرا را کوه‌ها و اقیانوس از هم جدا کرده است. فرود آمدن در چنین فرودگاهی به خلبانانی خبره نیازمند است. خلبانانی تعلیم دیده که آموزش اختصاصی برای فرود در مناطقی ناهموار دیده‌اند. با این وجود باند فرود 2743 متری آن با امتداد و گسترش مخصوص به خود تا حدودی، راحتی را برای خلبانها به وجود آورده است. اگر چه نباید از برخی از بخش‌های خطرناک آن گذشت. خلبان در این منطقه پیش از فرود، باید کوههای مقابل را هدف قرار داده و در آخرین دقیقه کاهش ارتفاع دهد.

فرودگاه یوآنکو ای.ایروسکین، سابا، جزایر آنتیل هلند:
این فرودگاه در منطقه‌ای حادثه خیز در ناحیه شمال شرقی جزیره آنتیل هلند قرار دارد. جزیره‌ای عجین شده با بادهای اقیانوسی سهمگین که خلبان‌ها و هواپیماهایشان را به نبردی سخت با خود همراه می‌سازد، باند فرود این فرودگاه تنها 399 متر طول دارد و به همین جهت قدرت مانوری اندک را هنگام فرود خلبان‌ها در اختیارشان قرار می‌دهد.